Οι Hammerfall πραγματικά με εξέπληξαν με αυτό τους το νέο πόνημα, το “Hammer Of Dawn”. Μπορώ να πω ότι αποτελεί έναν δίσκο τελείως επιστροφή στις ρίζες του συγκροτήματος με ένα “touch” από τον τωρινό ήχο των Σουηδών. Μπορώ να πω ότι και το προ τριετίας “Dominion” ήταν ένα εξαιρετικό άλμπουμ, αλλά εδώ μιλάμε το άφησε χιλιόμετρα πίσω. Η μπάντα ακούγεται τόσο ορεξάτη και φρέσκια που πραγματικά σε κάνει να απορείς!
Το “Brotherhood” αποτελεί από τα καλύτερα εναρκτήρια κομμάτια που έχουν συνθέσει οι Hammerfall διαχρονικά. Σε βάζει από την πρώτη στιγμή στον χάρτη του νέου άλμπουμ και σε προϊδεάζει ότι θα επακολουθήσει ένας φανταστικός δίσκος. Ευκολομνημόνευτες μελωδίες και ταχύτητες σε συνδυασμό με ένα πολύ όμορφο lead-ο-ειδές tapping στις κιθάρες. To ομώνυμο “Hammer Of Dawn” είναι ένα κλασσικό mid tempo κομμάτι κατά βάση από αυτά που μας έχει συνηθίσει το σχήμα με τα πολυφωνικά ρεφρέν, από αυτά που μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς «σιγουράκι» για να υπάρχει στις ζωντανές εμφανίσεις του σχήματος. Βέβαια αυτό που σε κερδίζει είναι με διαφορά το φανταστικό solo που κάνει για λίγο πιο up-tempo το κομμάτι. Από την άλλη το “No Son Of Odin” μου φέρνει στο μυαλό κλασσικές στιγμές παρμένες από τα τελευταία δύο άλμπουμ της μπάντας, τα “Built To Last” (2016) & “Dominion” (2019) με κάποιες λοξές ματιές σε πιο “Crimson Thunder” (2002) μονοπάτια. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στο “Venerate Me” που ακολουθεί. H διαφορά είναι ότι εδώ κάνει εμφάνιση στο ρεφρέν ο “Βασιλιάς”. Ναι ντε, ο King Diamond αυτοπροσώπως. Γι’ αυτό και διαφαίνεται μια αισθητική που παραθέτει ολίγον τι και στις προσωπικές του στιγμές.
Στο “Reveries” έχουμε κατά την προσωπική μου άποψη, την πιο αδύναμη στιγμή του κομματιού. Το συγκεκριμένο κομμάτι δεν με έπιασε καθόλου, αφού το βρήκα επιεικώς… βαρετό! Δεν ισχύει το ίδιο στην συνέχεια. Το “Too Old To Die Young” είναι φανταστικό, εδώ και αν δεν έχουμε πισωγύρισμα! Θυμίζει τα πρώτα δυο αριστουργήματα του συγκροτήματος με μια πιο σύγχρονη προσέγγιση. Δεν το λες και αδιάφορο σαν κομμάτι. Έχει όμως μια σολάρα που «σκοτώνει» στις κιθάρες. Από την άλλη, το “Not Today” έχει την τύχη με το “Reveries”. Μπορούν να χαρακτηριστούν ως τα fillers του δίσκου.
Εκεί είναι όμως που αλλάζει η ρότα του δίσκου και η μπάντα χτυπά με τρεις κομματάρε back to back! Η αρχή γίνεται με το “Live Free Or Die” όπου οι ταχύτητες ξαναζωντανεύουν και ερχόμαστε σε κλασσικά πατήματα από το παρελθόν της μπάντας, ίσως πίσω στο “Legacy Of Kings” (1998). Μακράν από τις καλύτερες συνθέσεις του δίσκου. Το “State Of The W.I.L.D.” είναι η καλύτερη σύνθεση του δίσκου. Έχει όλα τα στοιχεία που οι οπαδοί του συγκροτήματος όπως ο γράφων έχουν αγαπήσει στην μπάντα. Πρέπει Ο-ΠΩ-ΣΔΗ-ΠΟ-ΤΕ να παίζεται ζωντανά αφού επρόκειτο εύκολα να γίνεται ο χαμός ενώ το “No Mercy” είναι ο ιδανικότερος τρόπος για να κλείσει ο δίσκος. Οι Σουηδοί δεν άφησαν κανένα περιθώριο αμφισβήτησης χαρίζοντας έναν ακόμα εξαιρετικό ύμνο.
Ο Samwise Didier χαρίζει ένα ακόμα εξαιρετικό εξώφυλλο και τον Thomas Ewerhard να δουλεύει στο layout, ο Fredrik Nordström χαρίζει μια άψογη παραγωγή ενώ το λιθαράκι του έχει προσθέσει και ο Jacob Hansen. Τι άλλο θα πρέπει να σας πω δηλαδή για να σας πείσω ότι έχουμε να κάνουμε με τον καλύτερο δίσκο του συγκροτήματος από το “Chapter V: Unbent, Unbowed, Unbroken” μέχρι σήμερα; Σπεύσατε προς αγορά με κλειστά μάτια!
9/10
Νίκος Σιγλίδης
nicklasinferno@gmail.com