Οι Hardcore Superstar είναι μια από τις μπάντες που έχουν βοηθήσει στην αναβίωση του hard rock στη Σουηδία, ειδικά στη sleaze έκφανση αυτού. Έχουν ήδη 9 full length albums στο βιογραφικό τους και 7 παγκόσμιες περιοδείες, ενώ έχουν ανοίξει συναυλίες ονομάτων όπως οι AC/DC. Φυσικά εδώ στην Ελλάδα δεν έχουμε πάρει χαμπάρι, αφού αυτό το είδος του hard rock, έχει σταματήσει για εμάς στους Faster Pussycat ή στους L.A. Guns, που ήταν και είναι βασική επιρροή των Σουηδών.
Βέβαια η αλήθεια είναι ότι όταν τους είδα στο Bang Your Head της προηγούμενης χρονιάς, δεν μπορώ να πω ότι μου έκαναν και την καλύτερη εντύπωση. Δυστυχώς με αυτό το είδος μουσικής, έρχεται πακέτο και το ποζεριλίκι. Οι Hardcore Superstar στα 20 και πλέον χρόνια που υπάρχουν, έχουν προσπαθήσει να εξερευνήσουν τη μουσική τους, όσο λίγες μπάντες το κάνουν στην καριέρα τους. Από το guitar-oriented hard rock, έχουν περάσει σε pop στιγμές, κάποιες αρκετά metal αλλά και σε εντελώς sleaze φάσεις στην καριέρα τους. Πριν κυκλοφορήσει το “HCCS”, είχαν ανακοινώσει ότι θα επιστρέψουν στις ρίζες τους, το καθαρόαιμο hard rock, όπως είχαν ξεκινήσει με τις πρώτες τους δισκογραφικές δουλειές, “It’s Only Rock ‘n’ Roll (1998)” και “Bad Sneakers and a Piña Colada (2000)”, κάτι που μπορώ να πω ότι το δέχθηκα με ενθουσιασμό. Η έκπληξη ήταν ακόμη μεγαλύτερη όταν ανακάλυψα ότι στο “HCCS”, οι Σουηδοί έσκαψαν στα αρχεία τους και βρήκαν demo τα οποία είχαν ηχογραφήσει στις αρχές της καριέρας τους και από αυτά τα αρχεία, με αρκετή δουλειά, δημιούργησαν το “HCSS”.
Πράγματι λοιπόν, οι Hardrock Superstar αφήνουν πίσω το το street edge metal που είχαν υιοθετήσει στις τελευταίες κυκλοφορίες τους, και στο τελευταίο τους πόνημα rockάρουν ανελέητα. Δεν μπορώ παρά να φανταστώ ότι σίγουρα έχουν δουλέψει αρκετά τα demo τους και τα έχουν φέρει σε μια μορφή ώστε να ακούγονται ως μια φυσική συνέχεια της μπάντας, αλλά σε μια back to the roots έκφανση. Στο “HCSS” τα γκάζια είναι αρκετά ανεβασμένα και σε μια party mood διάθεση, όπως άλλωστε μαρτυράει και το opener του δίσκου “Don’t Mean Shit To Me”, το “Party Till I’m Gone” ή το “The Ocean”. Υπάρχουν βέβαια και κάποιες πιο μελαγχοληκές στιγμές, όπως το ατμοσφαιρικό και καταπληκτικό 8-λεπτο “Fly” ή το αρκετά παράξενο και ενδιαφέρον “The Cemetary”.
Η αλήθεια είναι όμως ότι σε γενικές γραμμές το “HCSS” δεν μου έκανε και την τρομερή εντύπωση που θα περίμενα ότι θα μου έκανε. Ίσως οι προσδοκίες μου να ήταν πολύ μεγάλες, αλλά σίγουρα περίμενα κάτι πολύ καλύτερο. Τραγούδια σαν το “Touch The Sky” και “Growing Old” ακούγονται πολύ μέτρια και σαν fillers, ενώ η προσπάθεια να εισάγουν κάποια Janes Addiction και punk metal στοιχεία στη μουσική τους, στο τραγούδι “Glue”, με αφήνει παγερά αδιάφορο.
Αρκετά άνισο το “HCSS”, με κάποια πολύ καλά κομμάτια αλλά δυστυχώς και αρκετά fillers και αποτυχημένα πειράματα. Ουσιαστικά από ένα σημείο και μετά χάνεις το ενδιαφέρον σου, ενώ τα riff και οι μελωδίες ακούγονται λες και έχουν παιχτεί αρκετές φορές μέσα στο δίσκο. Αυτό ίσως να έχει να κάνει και με το γεγονός ότι μιλάμε για τραγούδια που είχαν γραφτεί πριν από σχεδόν 20 χρόνια, που η μπάντα ίσως ακόμη να έψαχνε το βηματισμό της. Σε γενικές γραμμές, νομίζω ότι το “HCSS” απευθύνεται μόνο στη μικρή μερίδα των φανατικών οπαδών της μπάντας και όχι σε ένα πιο ευρύ κοινό. Αν δεν έχετε ακούσει τους Hardcore Superstar, καλύτερα θα ήταν να προτιμήσετε κάτι από τις προαναφερθείσες πρώτες κυκλοφορίες τους ή το καλύτερο πόνημά τους μέχρι στιγμής, το “No Regrets” και μετά να πιάσετε το “HCSS” στα χέρια σας.
6 /10
Δημήτρης Σταύρος
dimitrisastavros@gmail.com