Δεν κατάλαβα τίποτα. Ένα πράγμα σαν τα αρχαία Ελληνικά που μόνο κάποια μπινελίκια ξέρω. Άτιμη γλώσσα τα Φιλανδικά. Οι… ε… αυτοί τέλος πάντων που γράφω στον τίτλο της κριτικής, δεν το γράφω δεύτερη φορά μου πήρε πέντε λεπτά, μας έρχονται από το Lislami και αυτός είναι ο δεύτερος δίσκος τους.
Οι τύποι λοιπόν (βλέπετε πως αποφεύγω ονόματα ε;) παίζουν ένα κράμα thrash / μελωδικού death που δεν μπορεί να χαρακτηριστεί κακό σε καμία περίπτωση όμως δεν έχει να πει και πολλά πράγματα από μόνο του ή στο σύνολο. Υπάρχουν αρκετές καλές ιδέες και γενικά τα ποιο πολλά κομμάτια είναι αρκετά επιθετικά. Υπάρχουν όμως αρκετά προβληματάκια. Πρώτα απ όλα στο σύνολο ο δίσκος ακούγεται κάπως επαναλαμβανόμενος, δεν υπάρχει μεγάλη ποικιλία. Η παραγωγή δεν έχει τον απαραίτητο όγκο με τις κιθάρες αρκετά πριμαρισμένες και τα φωνητικά πολύ μπροστά. Αυτό το τελευταίο συνδυασμένο με το γεγονός πως χρησιμοποιούν την μητρική τους γλώσσα, γούστο τους και καπέλο τους βέβαια, με σκοτώνει.
Θα μπορούσα να ξανακούσω ένα, ίσως δύο, τραγούδια κάπου στην διαδρομή όμως πραγματικά δεν βλέπω τον λόγο να ακούσω αυτόν δίσκο στο σύνολο του στο μέλλον.
4/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com