Heads For The Dead – Into The Red (Transcending Obscurity)

Οι Heads For The Dead είναι μια all-star τριάδα με αξιοσημείωτο μουσικό παρελθόν στον σκληρό ήχο. Συγκροτήθηκαν το 2017, κυκλοφόρησαν το “Serpent’s Curse” ένα χρόνο αργότερα και επανέρχονται φέτος με το Into The Red. Από το gore εξώφυλλο του δίσκου, μέχρι υψηλής ποιότητας καφρίλα εντός του, όλα με αισθητική αποκλειστικά παλιάς σχολής, το συγκρότημα φαίνεται έχει βάλει προσωπικό στοίχημα να μας θυμίσει αντίστοιχους δίσκους που ακούγαμε στα νιάτα μας. Δίσκους που ήταν λίγο πολύ η αιτία να κολλήσουμε μ’ αυτή τη μουσική. Και το πετυχαίνει.

Τα χαρακτηριστικά Morbid Angel riffs κάνουν παρέλαση εδώ, με εξαιρετικά καλόγουστο και εύστοχο τρόπο. Την ίδια στιγμή, ο Ralf Hauber εμπλουτίζει τα κλασικά death metal growls του με άρρωστα black metal φωνητικά. Ξέρετε ποια εννοώ, εκείνα που δεν ακούμε συχνά τελευταία και μας έχουν λείψει. Ξεχάστε το υπερτεχνικό death metal υψηλών ταχυτήτων και τα groovy κιθαριστικά περάσματα. Εδώ οι ταχύτητες είναι αργές και βασανιστικά χαμηλές (Multi Morbid Maniac).

Αντίστοιχη λάσπη εξαπολύεται κι από τον πολυοργανίστα Jonny Pettersson (The Revenant) και τον drummer Ed Warby (Horror Injection). Πρόκειται για μια καλοδουλεμένη κυκλοφορία σε όλα τα επίπεδα, που δεν θα αφήσει ασυγκίνητο κανένα φίλο της αμερικάνικης, ιδίως, σχολής. Κι ας είναι στην πραγματικότητα ευρωπαϊκή μπάντα.

Η παραγωγή είναι κάτι παραπάνω από άψογη και σέβεται τον χαρακτήρα της μουσικής της τριάδας, με ολοκάθαρο κρυστάλλινο ήχο και τον σωστό όγκο κάθε φορά (The Coffin Scratcher). Οι στίχοι είναι horror θεματολογίας αλλά για κάποιο λόγο δε βγάζουν καθόλου την ξεπερασμένη, cult αίσθηση πολλών αντίστοιχων προσπαθειών του είδους.

Η αυτοαναφορικότητα του όλου εγχειρήματος, καθώς και οι άψογες συνθετικές και εκτελεστικές ικανότητες των μουσικών, δίνουν ένα αρκετά πειστικό αποτέλεσμα. Θα μπορούσαν να πέσουν άνετα στην παγίδα να ακούγονται απλά σαν τίμιοι αναβιωτές του είδους αλλά κάτι τέτοιο δε συμβαίνει εδώ. Το Into The Red είναι περισσότερο μια κατά μέτωπο επίθεση, παρά μια συναισθηματική ένεση νοσταλγίας. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερό του πλεονέκτημα.

7,5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com

Σχετικές δημοσιεύσεις

Phil Campbell And The Bastard Sons – Kings Of The Asylum (Nuclear Blast)

Mercenary – Soundtrack For The End Times (NoiseArt)

Lancer – Tempest (Fireflash)