Helloween! Το άκουσμα και μόνο αυτής της λέξης είναι αρκετό για να κάνει χιλιάδες από εμάς να γονατίσουμε στα πατώματα παίρνοντας μετάνοιες και αναπολώντας πως μπήκαμε στη μουσική αυτή. Γιατί κακά τα ψέματα, το heavy και το power metal ήταν αυτά που πρωτοακούσαμε οι περισσότεροι και μας έψησαν όταν τα αυτιά μας ήταν ακόμα άγουρα για πιο ακραίες καταστάσεις.
Στο άκουσμα λοιπόν της επανένωσης του κλασσικού line-up, καλώς ή κακώς δε μπορείς να νιώσεις παρά συγκίνηση όταν βλέπεις ξανά μαζί τον Kai Hansen και τον Michael Kiske. Γιατί πως αλλιώς να νιώσεις όταν ακούς να ξεκινάει το “I’m Alive” για παράδειγμα και ακούς τη φωνή του Kiske ζωντανά μετά από χρόνια; Πως να νιώσεις που η μπάντα παίζει τα τραγούδια που την έκαναν μεγάλη, με αυτούς που τα έγραψαν; Πραγματικά θα μπορούσα να γράψω ένα σωρό πράγματα για τον κάθε ύμνο που ακούμε εδώ αλλά θα σταθώ σε ένα μόνο.
Φίλε αναγνώστη εάν στην εκτέλεση του “March Of Time” δεν γίνεις λιώμα από τα δάκρυα, παράτα το metal και γύρνα το στην trap. Αυτό το live είναι το επιστέγασμα της επιστροφής μιας μπάντας που έχει θρέψει και συνεχίζει να θρέφει γενιές μεταλλάδων. Μία μπάντα η οποία δεν πατάει πάνω στην αγάπη των οπαδών για να βγάλει λεφτά, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με reunion “για τα φράγκα” αλλά ένα reunion που τιμάει την ιστορία της μπάντας, δεν παρουσιάζει ένα σχήμα στα πρόθυρα της διάλυσης που παίζει για το παραδάκι, αλλά μία μπάντα που στο σανίδι δίνει το 101% του εαυτού της, όπως άλλωστε έκανε πάντοτε.
Τι κι αν ο Kiske δεν ακούγεται στη φόρμα που ήταν παλιά; Τόσα χρόνια έχουν περάσει, αυτό εξυπακούεται. Τι κι αν οι διαφορετικές φωνές ακούγονται λίγο περίεργα σε σημεία; Μικρή σημασία έχουν όλα αυτά, μπροστά στο γεγονός ότι μια αγαπημένη μπάντα του παρελθόντος έχει επιστρέψει πιο δυναμικά από ποτέ και στη σκηνή τιμάει την ιστορία της και τους οπαδούς της. Μεταξύ μας, και μόνο που βλέπω και ακούω το δίδυμο Kiske / Hansen να παίζουν το “March Of Time”, εμένα μου αρκεί. Άντε και μακάρι και στην Ελλάδα να κλάψουμε ομαδικώς.
8/10
Θοδωρής Κατσικονούρης