Αν κοιτάξει κανείς το ασπρόμαυρο εξώφυλλο αυτού του album, θα αναγνωρίσει καταρχάς την νεκροκεφαλή, την καχεκτική φιγούρα και ένα εργαλείο θεριστή. Με αυτό, δίνει τέλος στο προβληματισμένο φίδι που προσπαθεί να καταπιεί τον εαυτό του. Σαν να λέει «επιτέλους, τελείωνε και φάε τον εαυτό σου, χωρίς να βασανίζεσαι». Εικόνα που εύκολα μπορεί να συνδεθεί και με την ιστορία της πόλης στην οποία πήρε σάρκα και οστά το 2010 η μπάντα Hovert. Πρόκειται βασικά για έναν συνθέτη. Το όνομά του, Alever
Η πόλη βρίσκεται βόρεια του Καζακστάν, στη Ρωσία, και τα περίχωρα μοιάζουν βομβαρδισμένα από διάσπαρτες λίμνες. Το όνομά της, Τσελύαμπινσκ. Γνωστό, σε κάποιους για τον μετεωρίτη που εξερράγη το 2013 πάνω από την πόλη, με αποτέλεσμα περίπου 1000 θανάτους. Πρώην πόλη κέντρο του υπερσιβηρικού και κατασκευής αρμάτων μάχης. Ο θάνατος έχει τη δική του ιστορία σε αυτή τη γωνιά της γης. Ας πάμε να δούμε την επιρροή του.
Από το 2010 μέχρι σήμερα ο κος Alever μας έχει δώσει ένα demo, δύο EPs και δύο LPs. Το προηγούμενο LP, με τίτλο “Sol” του 2019 ήταν πραγματικά πάρα πολύ καλό. Ατμοσφαιρικό depressive black metal με αρκετό ambient. Τα στοιχεία black σε εκείνη την δουλεία δεν είναι πάρα πολλά. Το βασικότερο στοιχείο ήταν τα φωνητικά στυλ In The Woods και οι κλίμακες. Τα ακόρντα δεν υπήρχαν σε κλασικούς γρήγορους, black metal ρυθμούς.
Η νέα του δουλειά, με τίτλο “Omyt”, περιέχει ουσιαστικά τρία τραγούδια πιο ωμού black metal σε σχέση με το προηγούμενο album. Τα υπόλοιπα τρία τραγούδια, μοιάζουν να είναι τα ambient ατμοσφαιρικά outros των αντίστοιχων κομματιών. Είναι κάτι πολύ εμφανές μάλιστα, καθώς φέρουν το ίδιο όνομα τραγουδιού, με το νούμερο δύο γραμμένο με λατινικούς χαρακτήρες, δίπλα τους.
Η παραγωγή στο νέο album είναι σαφώς κατώτερη. Λιγότερο καθαρή και σαν να είσαι σε studio ακούγοντας πρόβα. Ελαφρά κατώτερη του μετρίου. Περιέργως, η παραγωγή στο προηγούμενο album ήταν εμφανώς καλύτερη σε όλους τους τομείς. Ακόμα και τα τύμπανα, ενώ στο “Omyt” είναι πιο νευρώδη, δείχνουν να έχουν λιγότερη φαντασία.
Τα τραγούδια στη νέα δουλειά είναι depressive black metal με δόσεις ambient. Η ηλεκτρική κιθάρα είναι πιο «πριμαριστή» σε σχέση με την προηγούμενη δουλειά και κάνει πολύ συχνότερα την εμφάνισή της. Εδώ θα βρέιτε και τα αγαπημένα από κάποιους, blast beats. Κάτι που δεν υπήρχε στο προηγούμενο album. Στα φωνητικά έχουμε επίσης χειρότερη δουλειά καθώς φαντάζουν πιο πρόχειρα ηχογραφημένα. Περίμενα κάτι καλύτερο είναι η αλήθεια. Κρίμα γιατί μπορεί να συνθέσει πολύ όμορφα πράγματα.
5/10
Σπύρος Γρηγορίου
spyridongrigoriou@yahoo.com