Μετά από μια γρήγορη έρευνα ανακάλυψα ότι ο Jake Shimabukuro είναι ένας βιρτουόζος από τη Χαβάη. Δεν είναι όμως ένας κλασικός βιρτουόζος, καθώς το όργανό του είναι το γιουκαλίλι (πόσο πιο κλισέ μπορεί να γίνει η κατάσταση). Το γιουκαλίλι το θεωρώ ένα αρκετά παρεξηγημένο όργανο και είμαι αρκετά περίεργος για το πώς θα είναι η ακρόαση ενός album που το έχει ως βασικό όργανο.
Ξεκινάμε με το “A Place In The Sun”. Δεν είμαι συνηθισμένος στην ακρόαση αυτού του είδους, όμως είναι πολύ ευχάριστο. Η ύπαρξη λίγων οργάνων επιτρέπει στην παραγωγή να είναι πεντακάθαρη και να ακούμε τα πάντα. Το οκτάλεπτο “Sunny Days Ahead” ήταν μια ευχάριστη έκπληξη με τα jazz και funk στοιχεία του, αν και κούρασε σχετικά γρήγορα. Τα instrumentals δεν είναι του γούστου μου και πόσο μάλλον τα τόσο μακροσκελή. Περνάμε στο πιο ήρεμο “All You Need Is Love”, το οποίο πλησιάζει προς reggaetón. Δυστυχώς το είδος δεν μου αρέσει καθόλου, οπότε δεν μπόρεσα να το εκτιμήσω.
Στο “Why Not” έχουμε τη συμμετοχή του μοναδικού Kenny Loggins. Ίσως το πιο ευχάριστο μέχρι τώρα. Προχωρώντας, η ακρόαση γίνεται όλο και δυσκολότερη, ενώ μόλις συνειδητοποίησα ότι μένουν άλλα δεκατέσσερα (!) κομμάτια και ομολογώ ότι τρόμαξα. Ήδη το τόσο ήρεμο ύφος είχε αρχίζει να με κουράζει και αν άκουγα και άλλα μηνύματα αγάπης, θα φοβόμουν για την υγεία του πληκτρολογίου μου. Το να πω ότι κάτι ξεχώρισε είναι δύσκολο. Σίγουρα κάποια κομμάτια ήταν ευχάριστα αλλά στο σύνολο, δεν ήταν μια θετική εμπειρία.
Η ακρόαση του “Jake & Friends” μονοκοπανιά για κάποιον που δεν είναι οπαδός του είδους είναι άθλος. Το album είναι ευχάριστο ίσως όταν είσαι στην παραλία με παρέα και δεν παίζει σερί αλλά μέσα σε μια playlist. Πάντως πρώτη φορά ακούω κάτι που είναι ταυτόχρονα τόσο ευχάριστο αλλά και τόσο κουραστικό. Αν σας μπέρδεψα απολογούμαι. Και εγώ μπερδεμένος είμαι.
4/10
Θανάσης Γκότοβος
chuckthanoz@gmail.com