Katatonia, Sirenia, Sorrowful Angels, Daylight Misery
11-04-2010, Gagarin 205, Αθήνα
Φτάνοντας τρέχοντας στο Gagarin κάπως καθυστερημένη μετά αιωνίων προβλήματα του ΗΣΑΠ και άλλων δυσκολιών, μόλις που πρόλαβα την αρχή του setlist των δικών μας Sorrowful Angels και τα κέφια είχαν ήδη ανάψει. Τους Daylight Misery δεν τους πέτυχα ούτε καν για να μπορέσω να σχολιάσω κάτι αλλά απ’ ότι πληροφορίες κατάφερα να περισυλλέξω, είχαν μια αξιοπρεπής σκηνική παρουσία όμως κατά τα άλλα ούτε κρύο, ούτε ζέστη κι αν κρίνω και από τις υπόλοιπες φορές που τους έχω δει live θα έλεγα το ίδιο. Περνάμε λοιπόν γρήγορα γρήγορα στους Sorrowful Angels και επίσης στο bar, γιατί live χωρίς ποτάκι γίνεται; To Setlist τους ήταν ουσιαστικά όλα τα κομμάτια του ντεμπούτο δίσκου τους, καθώς είχαν αρκετό χρόνο στη διάθεσή τους, συν την διασκευή του ‘Mourn’ από Apoptygma Berzerk, ξεκινώντας από το ‘Second Life’ και ‘Final Win’ ζεσταίνοντας την ατμόσφαιρα και κλείνοντας με το hit-κι τους ‘Denial’ και ‘I’m Home’. Σαν σκηνική παρουσία ήταν αρκετά καλοί δείχνοντας θετικά δείγματά επαγγελματισμού και καθώς είναι και μια αρκετά ενεργή μπάντα σε επίπεδο ζωντανών εμφανίσεων, δεν δυσαρέστησε το νεοαποκτηθέντο κοινό τους αλλά ούτε κι αυτούς που δεν έχουν επαφή μαζί τους. Πάντως οι επιρροές από Paradise Lost μπορώ να πω πως κάνουν κρότο…Χωρίς πολλές πολυλογίες και πριν προλάβει να στραγγίξει η μπύρα, σειρά έχουν οι Sirenia και είμαι πραγματικά περίεργη να δω πως θα τα πάει η καινούργια άφιξη στην μπάντα, Ailyn. Πολύ αναποφάσιστοι με το θέμα των φωνητικών οι συγκεκριμένοι…Και σκάει το πρώτο κομματάκι από το τελευταίο τους πόνημα, ‘The 13th Floor’ με τον Mortem Veland μες την τρελή χαρά όμως τι βλέπουν τα ματάκια μου ή μάλλον τι ακούν τ’ αυτάκια μου; Προηχογραφημένο μπάσο, πλήκτρα και λοιπά χορωδιακά μέρη; Τίποτα άλλο; Γιατί δεν φορτώσατε και το stelist σε κάνα iPod να κάνετε τη δουλειά σας; Δεν είπα να γίνουν και Therion που βουλιάζουν κάθε φορά την σκηνή αλλά έλεος, υπάρχουν και οι session-άδες, για όνομα! Είχα πολύ καιρό να παρευρεθώ σε τόσο κοψοφλέβικο live με τόσο αδιάφορο setlist και τόσο χαμένη στον κόσμο της frontwoman. Ο τελευταίος τους δίσκος τιμήθηκε υπέρ το δέον, ακούστηκαν και τα hits του ‘Nine Destinies and a Downfall’ συν κάποια από το ‘Elixir For Existance’ άλλα το μέγα προσωπικό παράπονο είναι: μόνο ΕΝΑ κομμάτι από ‘Sixes and Sevens’;;; Δηλαδή ένα δίσκο που να ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος με ευχαρίστηση έχουν βγάλει! Για να μην τα πολυλογώ, στα 40 λεπτά που μας έκαναν παρέα, κόντεψα να βαρέσω 40 ενέσεις σε κάθε μάτι. Επιπλέον αν κρίνω από τις αντιδράσεις του υπόλοιπου του κοινού, που ήταν επικίνδυνα κοντά στις δικές μου, μάλλον κάποιοι από μέσα τους είχαν αρχίσει να θρηνούν για τα λεφτά του εισιτηρίου. Όταν οι Sirenia, μετά χειροκροτημάτων για την αποχώρηση τους από τη σκηνή, έπαψαν να σπέρνουν χασμουρητά η ατμόσφαιρα στο πλέον κατάμεστο Gagarin είχε αρχίσει να υπερθερμαίνεται από την προσμονή για μια μπάντα που είχαμε να δούμε από το Rockwave του 2005 παρακαλώ, και κάτω από τις πλέον ακατάλληλες συνθήκες για να φιλοξενήσει την σκοτεινιά των Katatonia. Για πολλούς από ‘κει μέσα η προσμονή ήταν ακόμη μεγαλύτερη και ο ενθουσιασμός δεν κρύβεταί όσο και να προσπαθεί κανείς. Κυρίως αν νωρίτερα είχες λιώσει το ‘Night is the New Day’ που κατά γενική ομολογία ήταν από τα πιο μάχιμα album τους μέχρι στιγμής. Τα λόγια όμως είναι για άλλη μια φορά περιττά…Τα φώτα σβήνουν και οι φωνές αποθέωσης αντιλαλούν σε κάθε γωνιά. Τιμώντας , όπως ήταν αναμενόμενο, την τελευταία τους δουλεία ανοίγοντας με το ‘Forsaker’ και δημιουργώντας πανικό. Ένα από τα πρώτα πράγματα που πρόσεχες ήταν το πόσο έχουν ωριμάσει σαν μπάντα, πράγμα που πάει παρέα με την φοβερή σκηνική παρουσία τους. Συνεχίζουν με το προσωπικό αγαπημένο από τον καινούργιο δίσκο ‘Liberation’ και αμέσως μετά μας πάμε στο hit από τον προκάτοχο του ‘My Twin’. Σίγουρα πολλοί από μας δεν το περιμέναμε τόσο ψηλά στο setlist… ‘Onward into Battle’ για τη συνέχεια (είπαμε τον τίμησαν για τα καλά τον καινούργιο!), ‘Compicity’ για να μας θυμίσουν τι δισκάρα ήταν το ‘Viva Emptiness’, άλλη μια κατάθεση ψυχής δια μέσου του ‘The Longest Year’ (μήπως παράλειψα να πω πόσο τα έσπασε το ‘Night is the New Day’;;;) και άλλη μια παλινδρόμηση με το ‘Omerta’. ‘Teargas’ αμέσως μετά και δεν χρειάστηκαν δακρυγόνα για να μας πάρουν τα ζουμιά και μιας και μιλάμε για δάκρυα και αναπόληση ‘Saw you Drown’ και μια θεαματική βουτιά πίσω στο παρελθόν. Αλλά επειδή η πολύ αναπόληση βλάπτει καμιά φορά, πάμε πάλι στο φρέσκο πράγμα… ‘Ιdle Blood’ κυρίες και κύριοι κατατονικοί. Στη συνέχεια τιμή και δέος για μια ακόμη φορά στο ‘Viva Emptiness’ με τις κομματάρες ‘Ghost of the Sun’ και ‘Evidence’. Κάπου εδώ θα κάνω μια μικρή παρένθεση γιατί αξίζει πιστεύω να αναφερθεί το πόσο απογείωναν τα κομμάτια οι δεύτερες φωνές και πόσο αρμονικά έδεναν με την στοιχειωμένη φωνή του Jonas Renkse. Ξεφύγαμε όμως… Πάμε μια μικρή βόλτα μέχρι το ‘Τhe Great Cold Distance’ με το ‘July’ και γρήγορα πίσω σε ‘Viva Emptiness’ και το επικό ‘Criminals’, χωρίς να βρίσκω λόγια για να περιγράψω την ανταπόκριση του κοινού που έμοιαζε να πλέει σε πελάγη ευτυχίας (ή δυστυχίας. Μπερδεύτηκα.) Τελευταίο κομμάτι γι’ απόψε από τον καινούργιο δίσκο το ‘Day and Then the Shade’ και όλοι ετοιμάζονταν για το φινάλε. Το κομμάτι πριν το encore πάντως πιστεύω ότι ουδείς το περίμενε και κάπου εκεί παθαίνω ελαφρύ εγκεφαλικό. ‘For My Demons’ λοιπόν, ένα από τα πιο ειλικρινή και κατ’ επέκταση πιο ψυχοφθόρα κομμάτια των Katatonia κατά τη γνώμη μου. ‘We want more…’ μπλα μπλα μπλα, και NAI είχαμε και στο encore εκπλήξεις! ‘Dispossesion’ και ‘Leadres’. Βέβαια, δεν θα έφευγαν από τη σκηνή αν δεν μας άφηναν ημιπαράφρονές και με το ξυραφάκι στο χέρι….
Αγγελική Καπίρη