Έχοντας στο τιμόνι του παραγωγού το μεγάλο Chris Tsangarides (Judas Priest, Yngwie Malmsteen, Thin Lizzy, Gary Moore) και στο mastering τον εξίσου μεγάλο Dennis Ward (Pink Cream 69), κάποιος θα ‘λεγε πως οι King’s Call είναι καταδικασμένοι να επιτύχουν. Προτού όμως προβούμε σε βιαστικά συμπεράσματα, ας ρίξουμε μια πιο βαθιά ματιά στο “Lion’s Den”. Έχοντας πάρει όλων το βάρος της μουσικής και των στίχων στις πλάτες του, ο Alex Garoufalidis (πατριωτάκι όπως φαίνεται) εφαρμόζει με ευστοχία τις διδαχές από μουσικούς των 70’s. Επηρεασμένο αρκετά από Rainbow και Whitesnake, το album προσφέρει μερικά όμορφα τραγούδια, “radio-friendly” προελεύσεως. Αποκάλυψη είναι η επιλογή του Mike Freeland στη θέση του τραγουδιστή ο οποίος, αν και frontman στα τελευταία αδιάφορα albums των πάλαι ποτέ θρυλικών Praying Mantis, μοιάζει να δικαιώνεται στους King’s Call. Και παρόλο που λείπει αυτό το συγκεκριμένο hit που θα κάνει το “Lion’s Den” αξιομνημόνευτο, η ποιότητά του διατηρείται αναλλοίωτη. Συμπερασματικά, οι King’s Call είναι μία πολύ ιδανική επιλογή για κάποιον που θέλει να ακούσει κάτι της παλιάς rock σχολής. Δεν πέτυχαν ακόμα, αλλά καλά το πάνε. Και η χρήση hammond μέσα στο δίσκο σπέρνει!
7/10
Χάρης Μπελαδάκης
xaris@greekrebels.gr