Ένα σχήμα που έζησε βίους παράλληλους με ονόματα όπως οι Guns N’ Roses και Motley Crüe δεν μπορεί να μην έχει και την ανάλογη ιστορία. Μπορεί οι L.A. Guns να μην κατάφεραν ποτέ να γίνουν το ίδιο μεγάλοι όπως τα προαναφερθέντα συγκροτήματα αλλά μας χάρισαν αρκετές δυνατές στιγμές.
Ο κύριος λόγος που μάλλον ποτέ δεν κατάφεραν να φτάσουν το επίπεδο άλλων συντοπιτών τους (Los Angeles καλέ!) ήταν και τα συνεχόμενα «φύγε-έλα» στην σύνθεσή τους ενώ η τωρινή χρονική περίοδος δεν είναι η πρώτη που πρακτικά υπάρχουν δύο συγκροτήματα με το ίδιο όνομα και να πλακώνονται στα δικαστήρια για πνευματικά δικαιώματα αλλά αυτό δεν μας αφορά και τόσο πολύ.
Αυτή λοιπόν η έκδοση των L.A. Guns βρίσκει τον drummer Steve Riley να φέρνει πίσω στην σύνθεση τους Kelly Nickels (μπάσο), Scott Griffin (κιθάρα) και τον τραγουδιστή Kurt Frolich (που αναλαμβάνει και ρόλο ρυθμικού κιθαρίστα). Καταλαβαίνω την κίνηση του Riley να «εκμεταλλευτεί» το όνομά όμως έτσι αναπόφευκτα έρχονται και οι συγκρίσεις.
Εκεί λοιπόν το “Renegades” όταν συγκρίνεται με τα κλασικά albums του σχήματος χάνει κατά κράτος. Υπάρχουν καλές στιγμές όπως το μελωδικό “Lost Boys” ή το αλήτικό “Well Oiled Machine” αλλά δεν σώζουν την παρτίδα.
Μπορεί ο Frolich να το παλεύει αλλά δυστυχώς δεν είναι ο Lewis, το ίδιο ισχύει και με τον Griffin που απλά δεν είναι τόσο δυνατός παίκτης όπως ο Tracii Guns. Με λίγα λόγια, το σχήμα τρώει γκολ από τα αποδυτήρια. Το “Renegades” πέφτει στην αναπόφευκτη παγίδα της σύγκρισης και χάνει. Κρίμα γιατί έχει τις καλές στιγμές του.
6/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com