Η Λάμια εκτός από πρωταγωνίστρια τούρκικου σίριαλ και πόλη της Ελλάδας (αλλού ο τόνος), είναι και δαίμονας στην αρχαία Ελλάδα, η οποία έτρωγε τα παιδιά. Από εκεί πρέπει να εμπνεύστηκαν και οι Ιταλοί, οι οποίοι κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους και κινούνται σε death/thrash μονοπάτια με πολύ δόση μελωδίας και πολύ gothic αισθητική. Έχει την αύρα του Σουηδικού death με πολύ καλά brutal αλλά και καθαρά φωνητικά και μια αξιοπρεπής παραγωγή. Έχει πολύ καλά ονόματα στο billing του δίσκου διότι την μίξη και ηχογράφηση έχει επιμεληθεί ο Giuseppe Orlando (Novrembre, Necrodeath, Stormlord, DGM), το mastering ο Jens Brogen (Opeth, Amon Amarth, Paradise Lost, Katatonia) και το artwork είναι δουλειά του Niklas Sundin (Dark Tranquillity, In Flames, Arch Enemy). Αν και ο δίσκος ξεκινάει πολύ «πάρε-να-έχεις» (γιατί μιλάμε πάντα τεχνικά), μετά αμέσως οι τόνοι πέφτουν κάπως σε σχέση με το πρώτο κομμάτι “Drag Me To Hell”, κάνοντας το να μοιάζει πολύ απόμακρο από τα άλλα. Τα υπόλοιπα έχουν πιο gothic, doom, ατμοσφαιρικό στυλ, έχοντας βέβαια και τις γρήγορες, thrash στιγμές τους, τις μπουρμπουλήθρες, τις δίκασες και τα tremolo pickings. Οι συνθέσεις είναι απλά καλές, χωρίς να αγγίζουν την τελειότητα και χωρίς να σου αφήνουν κάτι που να τις θυμάσαι για πολύ καιρό. Οι εκτελέσεις των κομματιών από την άλλη είναι άψογες και έχει γίνει πολύ καλή δουλειά στα φωνητικά, υπάρχει μεγάλη ποικιλία από harsh, brutal, growl μέχρι και γρεζοφωνητικά και καθαρά και είναι όλα αψεγάδιαστα. Δεν είναι ένας δίσκος που θα τον θυμάμαι τους επόμενους μήνες, αλλά του αξίζει να τον ακούσετε.
5/10
Tένια Λάρδα