Είναι σίγουρο πως όταν μια μπάντα αντέχει στο πέρασμα του χρόνου, δηλαδή 20 χρόνια και πάνω, αρχίζουν και “πέφτουν” διάφορα βαρύγδουπα επίθετα… Θρύλοι, τεράστιοι, τιτάνες και το προσωπικό αγαπημένο μου, στα ελληνικά πάντα, cult. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι όλα αυτά τα επίθετα έχουν χρησιμοποιηθεί για τους Master και τον Paul Speckmann στην διάρκεια της 30χρονης καριέρας τους.
Οι Master έφτασαν αισίως στην 14η κυκλοφορία τους με τίτλο “Vindictive Miscreant”, ένας τίτλος που για να τον καταλάβω πρέπει να ανατρέξω στο Google Translate. Ποιος είναι λοιπόν ο εκδικητικός παλιάνθρωπος δεν ξέρω, αλλά το να κάνεις κριτική σε νέο δίσκο των Master, είναι εξαιρετικά δύσκολο. Γιατί; Μα φυσικά γιατί οι Master κάνουν επί 30 χρόνια ένα συγκεκριμένο πράγμα και δεν το αλλάζουν με τίποτα.
Η μόνη διαφορά του “Vindictive Miscreant” με το παρελθόν, είναι η αλλαγή δισκογραφικής εταιρείας. Και πρέπει να το σχολιάσουμε το συγκεκριμένο, γιατί φαίνεται ότι η Transcending Obscurity, αρχίζει και κάνει μια σοβαρή και καλή δουλειά. Το να υπογράψει η συγκεκριμένη εταιρεία με τους Master, ήταν αναμφισβήτητα μια επιτυχία της αλλά υπάρχουν και άλλες κυκλοφορίες που έχουν ανεβάσει στα μάτια μου την Transcending Obscurity, με κορυφαία, αυτή των De Profundis, “The Blinding Light Of Faith”.
Πρέπει όμως να σχολιάσουμε και κάποια πράγματα για το “Vindictive Miscreant”. Δεν υπάρχει λοιπόν, τίποτε το διαφορετικό εδώ, από το παρελθόν των Master και την προηγούμενη κυκλοφορία τους “An Epiphany Of Hate”, συνεχίζοντας τα κάπως πιο σκοτεινά μονοπάτια που ακολούθησαν με αυτό. Κλασσικά death metal τραγούδια, με παχιά και νοσηρά riffs, όπως τα ξέρουμε και από τους Obituary, Morbid Angel και Cannibal Corpse. Υπάρχει η γνωστή αναφορά σε ορισμένα τραγούδια στο punk και φυσικά στους Motorhead, αλλά αν έχετε ακούσει κάτι στο παρελθόν από τους Master, σίγουρα ξέρετε τι θα αντιμετωπίσετε και στο “Vindictive Miscreant”.
Δύο ήταν τα τραγούδια που μπόρεσα να ξεχωρίσω από το τελευταίο πόνημα των Master, το αργό “The Inner Strength Of The Demon”, ένα από τα πιο ωμά κομμάτια του δίσκου, το οποίο δεν σε βομβαρδίζει από την αρχή μέχρι το τέλος αλλά σταδιακά και με ωραίο τρόπο ανεβάζει τους ρυθμούς. Η έκπληξη, έρχεται όμως από το “Engulfed In Paranoia”, ένα τραγούδι το οποίο υιοθετεί stoner metal riffing αλλά και αρκετή δόση punk, για να δώσει επιτέλους κάτι το διαφορετικό. Η εναλλαγή των ειδών με το κλασσικό Up-tempo death metal στυλ των Master, λειτουργεί πολύ θετικά και με ωραίο τρόπο.
Από εκεί και πέρα, τα υπόλοιπα τραγούδια είναι κλασσικά death metal τραγούδια τα οποία τα έχουμε ακούσει χιλιάδες φορές από τους Master και θα μπορούσα να πω ότι, θα μπορούσαν κάλλιστα να υπάρχουν στο ομώνυμο ντεμπούτο της μπάντας ή στο “The Spirit Of The West”, απλώς με καλύτερη παραγωγή. Όσον αφορά το προσωπικό μου γούστο, οι Master ποτέ δεν ήταν από της αγαπημένες μου μπάντες και ούτε πρόκειται να γίνουν. Οι οπαδοί του Speckmann, σίγουρα θα ικανοποιηθούν από το “Vindictive Miscreant”, αφού είναι μια από τα ίδια. Προσωπικά, δεν μπορώ να πάω παραπάνω, αφού ένας τέτοιος δίσκος στα τέλη του ’80, θα ήταν ορόσημο, αλλά στο τέλος του 2018; Έχει κάποιο νόημα; Σας αφήνω να αποφασίσετε εσείς…
Δημήτρης Σταύρος
dimitrisastavros@gmail.com