Και φτάνει στα χέρια μου ο δίσκος των Γάλλων Monolith. Πρώτη επαφή με την μπάντα και τον ήχο της και οφείλω να ομολογήσω πως ήταν αρκετά σοκαριστική. Το “Limites” είναι σίγουρα ένας πολύ ιδιαίτερος δίσκος που σε πρώτη φάση δυσκολεύτηκα να κατανοήσω. Καλά, ίσως και σε δεύτερη, αλλά ας γίνω λίγο πιο συγκεκριμένη.
Ο δίσκος ξεκινάει με το κομμάτι “Ploton Le Furieu”. Ειλικρινά, καθ’ όλη τη διάρκεια του, προσπαθούσα να καταλάβω αν πρόκειται για κάποιου είδους τρολάρισμα. Αναφέρομαι σε τέσσερα λεπτά χαλαρών, σχεδόν ανύπαρκτων, παιξιμάτων με επαναλαμβανόμενα ανά ίδια χρονικά διαστήματα ξεσπασμάτων (αν μπορούμε να τα πούμε και έτσι). Το αρχικό σοκ ακολουθεί το “Les Reves Au Dela”, το οποίο θυμίζει περισσότερο μουσικό κομμάτι και συγκριτικά πλέον αρχίζει να αποκτά κάποιο ενδιαφέρον. Τα δύο επόμενα κομμάτια μοιάζουν απλά με ηχογραφήσεις διαφόρων ήχων που έτυχε να αναπαράγονται την ίδια στιγμή. Aπό την άλλη, το πέμπτο στη σειρά “Panglut” εμφανίζεται με ξεκάθαρη jazz διάθεση και καταφέρνει να με μπερδέψει ακόμα περισσότερο.
Όσο και αν προσπάθησα δεν μπόρεσα να αποφασίσω αν φταίω εγώ που δεν μπόρεσα να καταλάβω το νόημα του δίσκου αυτού ή αν απλά είναι τόσο κακός. Ό,τι από τα δύο και αν συμβαίνει, το πόρισμα μου έχει βγει. Το “Limites” των Monolith είναι μία δουλειά που σίγουρα δεν θα πρότεινα.
2/10
Τατιάνα Μαρούλη
tatianamarouli7@gmail.com