Mystic Circle – Mystic Circle (Atomic Fire)

Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής. Δεν είχα απολύτως καμία γνώση για το συγκρότημα πριν λάβω αυτό το promo στα χέρια μου και κάθισα να το ακούσω πριν βρω πληροφορίες για την ύπαρξή τους και τα πεπραγμένα τους. Ακούγοντας λοιπόν το promo υπέθεσα πως πρόκειται για ένα ακόμα καινούργιο συγκρότημα που θέλει να αποτίσει φόρο τιμής στο είδος που λατρεύει, στην περίπτωσή μας το μελωδικό black με λίγα στοιχεία και από death με επιρροές από Dimmu Borgir (χωρίς τα συμφωνικά στοιχεία), Mork Gryning, Naglfar και διάφορα άλλα παρόμοια σχήματα.

Ε, λοιπόν, το σοκ ήταν μεγάλο όταν ανακάλυψα ότι αυτός είναι ο όγδοος δίσκος τους και ο πρώτος από την επανένωσή τους που επιτελέστηκε πέρσι, με τον αμέσως προηγούμενο δίσκο τους να χρονολογείται πίσω στο 2006 και με το συγκρότημα να συμπληρώνει φέτος 30 χρόνια ύπαρξης (χωρίς να λαμβάνουμε υπόψιν τις διάφορες διαλύσεις). Που σημαίνει ότι έχουμε να κάνουμε με ένα συγκρότημα με ιστορία, και απ’ ότι καταλαβαίνω, σχετικά δημοφιλές.

Αυτό το τελευταίο όμως δεν το καταλαβαίνω για έναν πολύ απλό λόγο. Όταν έχεις τόσα χρόνια ύπαρξης πίσω σου, ακόμα και με τόσα διαλείμματα, θα έπρεπε μετά από τόσο καιρό και τόση δισκογραφική παρουσία να έχεις αναπτύξει μια έστω μικρή δική σου προσωπικότητα, κάτι που να σε κάνει να διαχωρίζεσαι από τη τεράστια πλέον μάζα των συγκροτημάτων εκεί έξω. Αυτό που άκουσα ήταν απρόσωπο, μια ανακύκλωση ιδεών και πρακτικών του είδους χωρίς κάποια ιδιαίτερη στιγμή που να αφήνει το στίγμα της, με συνθετικές στιγμές επί τω πλείστον μέτριες.

Και αν υπήρχε έστω μια ρανίδα προσωπικότητας ή έστω πιο ανεβασμένο επίπεδο συνθέσεων και ακουγόταν πιο ευχάριστα ο δίσκος, θα το παρέβλεπα κάπως αυτό. Όταν όμως μετά από τόσα χρόνια δίνεις την εντύπωση ότι είσαι follower και όχι leader, οφείλεις να προσφέρεις το κάτι παραπάνω στους ακροατές που πλέον έχουν κορεστεί από την τρελή υπερπροσφορά μουσικής και ενθουσιάζονται πολύ δύσκολα πια. Νομίζω τα λέει όλα το γεγονός πως δεν τους γνώριζα και ακούγοντας το δίσκο πίστευα ότι έχουμε να κάνουμε με πρωτάρηδες που τώρα ανακαλύπτουν τη χαρά της ηχογράφησης, όχι με βετεράνους που έχουν 30+ χρόνια στην πλάτη τους στο χώρο.

5/10
Σταύρος Πισσάνος
stavrospissanos@yahoom.com

Σχετικές δημοσιεύσεις

Phil Campbell And The Bastard Sons – Kings Of The Asylum (Nuclear Blast)

Mercenary – Soundtrack For The End Times (NoiseArt)

Lancer – Tempest (Fireflash)