Θα ακουστεί τέλειο αυτό που θα πω αλλά οι Nechochwen έχουν επηρεαστεί από την ινδιάνικη μουσική κληρονομιά. Και όχι με τον τρόπο που την είχαμε γνωρίσει μέχρι τώρα (Βλέπε Τελευταίο των Μοικανών), αλλά με τραγούδια που εκτελούνται από κιθάρες, οι οποίες παίζουν κλασικίζουσες μελωδίες και συνοδεύονται από πνευστά και χορωδιακά φωνητικά. Όλα αυτά όμως στο πρώτο μισό του δίσκου. Γιατί στο δεύτερο μισό της κυκλοφορίας τολμούν να συνδυάσουν την ινδιάνικη παράδοση με έναν πιο σκληρό ήχο, πιο κοντά στο death. Και αυτό γιατί το “Ο+Ο” για αυτούς είναι ένα πρόσωπο, που οι δύο πλευρές του από μακριά φαίνονται ίδιες, αλλά από κοντά έχουν διακριτά χαρακτηριστικά. Παράλληλα δείχνουν δυο διαφορετικές διαθέσεις, τη διάθεση να έρθεις κοντά στον κοινωνικό περίγυρο και από την άλλη τη θέληση να τον κατακτήσεις. Κάνοντας μια σύντομη κριτική, το πρώτο μισό του δίσκου το λάτρεψα. Μου άρεσαν τα ανεπαίσθητα crescendo, τα ρυθμικά που αλλάζουν και όντως παίζουν ένα είδος folk που δεν είχα ξανακούσει. Θα χρειαζόμουν όμως λίγο περισσότερο επαγγελματισμό στο υπόλοιπο μισό του album, δηλαδή λίγο καλύτερο distortion και κάπως να κολλούσαν περισσότερο αν και θεωρώ πως είναι λίγο δύσκολο επίτευγμα. Αν κιόλας ο δίσκος μετατρεπόταν σε progressive και όχι σε death ή μάλλον σε progressive death, τότε ο ενθουσιασμός μου θα ήταν απερίγραπτος. Ας είναι όμως, διότι τελικά με άφησαν ικανοποιημένη και σίγουρα έχουν πολλά να κάνουν ακόμα.
7.5/10
Ήλια Τσάρα
ilia@greekrebels.gr