Nibiru – Panspermia (Argonauta)

Δεν είναι και ό,τι πιο σοφό να κρίνουμε τους δίσκους από το εξώφυλλό τους αλλά κοίτα αυτόν εδώ. Πραγματικά, τι άλλο περιμένεις να ακούσεις; Για την ιστορία, οι Nibiru δημιουργήθηκαν το 2012 στην γειτονική Ιταλία. Το Panspermia είναι ο έκτος ολοκληρωμένος δίσκος της καριέρας τους και δείχνει ότι οι Nibiru είναι εδώ για να σπείρουν χάος. Έτσι όπως τα κόβω, βασικά, δεν πρέπει να έπαψαν και ποτέ να κάνουν ακριβώς αυτό.

Ο ήχος των Nibiru, ο οποίος αποτυπώνεται άριστα στο Panspermia, είναι ένα μείγμα ακραίως μουσικών ειδών, την πλειοψηφία των οποίων λίγο-πολύ ή αγαπάς ή μισείς. Ψυχεδέλεια, sludge, noise, drone και doom είναι ένας συνδυασμό που δίνει κάθε άλλο παρά ένα ειδυλλιακό αποτέλεσμα.

Το Panspermia είναι εφιαλτικό. Είναι άσχημο. Είναι ενοχλητικό. Ενώ άλλες φορές, όμως, κάτι τέτοιο θα καθιστούσε έναν δίσκο αποτυχία, στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι το μεγαλύτερό του πλεονέκτημα! Ξεκινάς να ακούς το δίσκο και μια μάζα από «περίεργους», φρικιαστικούς ήχους και παραμόρφωση σου επιτίθεται κατάμουτρα από το πρώτο δευτερόλεπτα. Νιώθεις μια αβεβαιότητα κι ένα εχθρικό συναίσθημα. Αυτό που επικρατεί είναι μια παράνοια.

Ο δίσκος διαρκεί λίγο παραπάνω από μία ώρα και περιέχει τέσσερα κομμάτια. Έχει, δηλαδή, τραγούδια που κυμαίνονται από εννέα έως είκοσι ένα λεπτά. Με δεδομένο ένα τέτοιο ηχητικό χάος, αυτό από μόνο του θα μπορούσε να ήταν εξαντλητικό. Αντιθέτως όμως, καταφέρνει να γίνεται όχι μόνο ψαρωτικό αλλά και αποχαυνωτικό την ίδια στιγμή. Το Panspermia σε βυθίζει στο χάος του χωρίς καν να το καταλάβεις.

Άλλο ένα δυνατό χαρτί είναι τα φωνητικά του, τα οποία δεν ξέρω πώς αλλιώς να τα χαρακτηρίσω εκτός από ένα ακατάληπτο συνονθύλευμα ήχων οι οποίοι απογείωναν την μοχθηρότητα του έργου. Η παραμόρφωση, τέλος, στην οποία αναφέρθηκα και πιο πάνω, είναι το κερασάκι στην τούρτα, η οποία χτίζει ένα απόκοσμο, τελείως μη ανθρώπινο περιβάλλον.

Το Panspermia δεν είναι για όλους. Σίγουρα από ένα μεγάλο ποσοστό θα χαρακτηριζόταν ως «φασαρία». Πίσω από αυτή την φασαρία, όμως, κρύβεται ένα απολαυστικά νοσηρό και κατά βάθος ιδιαίτερο, ατμοσφαιρικό δημιούργημα.

8,5/10
Τζούλια Τσαγκάρη
jtsagari@yahoo.com

Σχετικές δημοσιεύσεις

Phil Campbell And The Bastard Sons – Kings Of The Asylum (Nuclear Blast)

Mercenary – Soundtrack For The End Times (NoiseArt)

Lancer – Tempest (Fireflash)