Ο αγαπημένος μου αρχισυντάκτης φρόντισε αυτή την φορά να βγάλει την poserάδικη πλευρά μου στο θέμα των κριτικών. Τρίτος δίσκος για κριτική στη σειρά από την Frontiers και αυτή την φορά από τους γερόλυκους Night Ranger, οι οποίοι αισίως φτάνουν στο 12ο δίσκο τους. Μετά τα προβλήματα που αντιμετώπισε το λαρύγγι Jack Blades με την φωνή του, η μπάντα έρχεται να προσθέσει καινούργιο υλικό στο ήδη υπάρχον πλούσιο παρελθόν της.
Οι Night Ranger ακούγονται πλέον σαν μια μπάντα ξεχασμένη από το χρόνο, η οποίο απλά έχει πιο σύγχρονη παραγωγή. Δεν υπάρχει περίπτωση να βρείτε κάτι διαφορετικό από hardrock / AORμέσα στο “Don’t’ Let Up”. Οι Night Ranger δεν νομίζω ότι σκοπεύουν να αποκτήσουν καινούργιους οπαδούς με την καινούργια τους δουλειά. Και να είχαν τέτοιο σκοπό δεν πρόκειται να τον επιτύχουν.
Ενώ ο δίσκος ξεκινάει πολύ δυνατά, με δυο πολύ μελωδικά και ανεβαστικά κομμάτια, τα “Somehow Someway” και “Running Out Of Time”, από εκεί και πέρα το μόνο που παρατηρώ και ακούω είναι fillers και τραγούδια με πολύ επίπεδες μελωδίες. Τίποτα που να μου τραβήξει την προσοχή και που να με κάνει να θέλω να πατήσω το repeat, για να νιώσω ξανά κάποια συναισθήματα που μπορεί να μου είχε δώσει η μουσική.
Όχι, δυστυχώς δεν μπορώ να πω ότι το “Don’t Let Up” είναι καλός δίσκος. Οι Night Ranger έχουν μείνει κάπου πίσω στα ‘80s και αυτό που κάνουν πλέον είναι άνευ ουσίας και ενδιαφέροντος. Ίσως οι οπαδοί τους να βρουν κάποιες περισσότερες καλές στιγμές μέσα στο δίσκο, προσωπικά, μπορώ να πω με βεβαιότητα, ότι μετά από τα δυο πρώτα τραγούδια, η βαρεμάρα ήταν εμφανής. Μάλλον μόνο για τους φανατικούς της μπάντας, αν υπάρχουν και αυτοί πλέον.
4/10
Δημήτρης Σταύρος
dimitrisastavros@gmail.com