Οι Ισπανοί Nightfear ύστερα από την κυκλοφορία του πρώτο τους album το 2015 και πολλές συναυλίες, επιστρέφουν εξίσου ορμητικοί με το νέο τους. Και εδώ διατηρούν τον ακραίο heavy/power metal ήχο τους, που θυμίζει thrash από την τόση αγριότητα. Η κιθάρα ξεχωρίζει με τις μελωδίες και τα solos της, που είναι εμπνευσμένα και από νεοκλασικά ακούσματα. Τα τύμπανα βρίσκονται σε συνεχή εγρήγορση με τα φωνητικά να εκπληρώνουν το δύσκολο έργο τους επιδέξια και το μπάσο να ακολουθά πιστά και να ξεχωρίζει σε διάφορα μέρη.
Το album ξεκινά με το “We Are Back” και μας το δείχνουν έμπρακτα ότι ξαναγύρισαν, βάζοντας μας στο ψητό κατευθείαν με γρήγορες ταχύτητες και σόλο. Στο “The Stranger” το επικό στοιχείο τους ξεχωρίζει, όπου στη μέση του κομματιού η κιθάρα δίνει σύνθημα για χαρακτηριστικό ρυθμό στο διπέταλο. Παρόλο που έχει κανονική ταχύτητα αρχικά, δεν στερείται δυναμικότητας και στην πορεία αποκτά και το γρήγορο ύφος. Στην συνέχεια, ακολουθεί το “Psichokiller”, που πιστέψτε με, ο τίτλος τα λέει όλα. Αυτό είναι το αυθεντικό thrash τραγούδι τους, όπου τα φωνητικά ήταν περιττά και τα όργανα επιδόθηκαν σε μια ξέφρενη κούρσα αγριότητας, στρώνοντας το κλίμα για το επόμενο “Through The Stars”. Αυτό το τραγούδι πρόκειται για ένα έντονο power, στο οποίο επιστρέφουν τα φωνητικά δυναμικά για να συνεχιστεί το album στο μοτίβο που ξεκίνησε. Μου άρεσαν τα επικά φωνητικά μετά το πέμπτο λεπτό, γιατί έδωσαν μια πολεμική αίσθηση αρχαίας εποχής. Στα μέσα, υπήρχε ένα ενδιαφέρον σπάσιμο στο ρυθμό, που οδήγησε σε ένα ακόμα εξαιρετικό solo. Στο τέλος, προς ευχάριστη έκπληξη μου υπάρχει το “Angels Of Apocalypse”, που με την ακουστική εισαγωγή του αποθεραπεύει από τα προηγούμενα και εξελίσσεται με ένταση που εκφράζει την μπάντα χωρίς να υπερβολές.
Το “Apocalypse” ήταν άλλη μια δυνατή κυκλοφορία των Nightfear, δηλώνοντας ευθαρσώς της άγριες διαθέσεις τους. Η εξαιρετική άποψη για το power metal και την αγριότητα, που κατάφεραν να την εντάξουν στην heavy metal βάση τους, αποδόθηκε πιο εύστοχα από την προσπάθεια που έκαναν το 2015, με το πρώτο τους album. Θα προτιμούσα τα πεντάλεπτα τραγούδια να τελείωναν νωρίτερα, γιατί το πολύ έντονο παίξιμο τους, στην επανάληψη των ρεφρέν κούραζε. Σίγουρα μπορώ να πω πως το ύφος τους δεν τους κάνει μονότονους, όπως πολλών power metal σχημάτων, απλά καλό θα ήταν να υπήρχαν και μερικά συντομότερα τραγούδια από πέντε λεπτά.
7,5/10
Νίκος Καρβουνόπουλος