Θα ξανακατηφορίσουμε προς της Αυστραλίας τα μέρη, αυτή τη φορά για να συναντήσουμε τους Nocturnal Graves, οι οποίοι παίζουν υπό το λάβαρο του blackened thrash/death. Ιδρύθηκαν το 2004 και την ίδια χρονιά κυκλοφόρησαν δύο demos, ενώ την επόμενη χρονιά κυκλοφόρησε μια συλλογή που περιείχε τα και τα δύο demos. To 2007 ήρθε η κυκλοφορία του ντεμπούτου, με τίτλο “Satan’s Cross”, το οποίο ακολούθησαν άλλα δύο το 2013 και το 2018. Με το που μπήκε ο καινούριος χρόνος, οι Αυστραλοί τον καλωσόρισαν με τον τέταρτό τους δίσκο, ονόματι “An Outlaw’s Stand”.
Όπως και στα προηγούμενα άλμπουμ, έτσι κι εδώ η μουσική βαδίζει κυρίως σε thrash metal μονοπάτια, τα οποία είναι επικαλυμμένα με black metal αισθητική, ενώ κάποιες φορές το thrash δίνει τη θέση του στο death, αν και όχι για πολύ. Η αρχή, όμως, του δίσκου δεν είναι όπως θα περίμενε κάποιος που διαβάζει ότι οι Αυστραλοί συνδυάζουν αυτά τα είδη, καθώς για ενάμιση λεπτό ακούμε απλά διάφορους ήχους και εφέ, που δημιουργούν μια σκοτεινή και ambient αισθητική που χτίζει σιγά σιγά το δρόμο για αυτό που έπεται.
Και αυτό που έπεται είναι καταιγιστική μουσική που, όπως είπα, πατάει σε thrash ρυθμούς. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι έχουμε να κάνουμε με συνεχείς γρήγορες ταχύτητες. Αντιθέτως οι Αυστραλοί αρέσκονται στο να αλλάζουν συνεχώς τον ρυθμό, αποφεύγοντας έτσι την επανάληψη αλλά και κάνοντας τις συνθέσεις πιο ενδιαφέρουσες. Έτσι έχουμε ταχύτητες που κυμαίνονται από καταιγιστικές, με blast beats και δαιμονισμένες κιθάρες, σε βαριές mid-tempo αλλά και σε χαμηλούς sludge ρυθμούς.
Προσωπικά, αυτό που χάρηκα περισσότερο ήταν οι αργές ταχύτητες, καθώς σε εκείνα τα σημεία η μουσική γινόταν πολύ όμορφα μελωδική και ατμοσφαιρική και αυτό οφειλόταν σε μεγάλο μέρος στις κιθάρες. Και αυτό γιατί όταν η μία κιθάρα κρατάει πίσω το ρυθμό με αργά ή γρήγορα riffs, η άλλη κιθάρα ακούγεται κάπως από μακριά με τον ήχο της να έχει μια μελωδική και μελαγχολική χροιά, που δίνει στη μουσική μια πολύ όμορφη λυρική ατμόσφαιρα.
Και γενικότερα, έχει γίνει πολύ καλή δουλειά τόσο στις κιθάρες όσο και στα τύμπανα. Από τη μία τα τύμπανα είναι καταιγιστικά και αναλαμβάνουν πρωταγωνιστικό ρόλο πολλές φορές, ενώ το παίξιμό είναι φοβερό ανεξάρτητα από το ρυθμό που ακολουθείται την εκάστοτε στιγμή. Από την άλλη οι κιθάρες, πέρα από τις ωραίες μελωδίες, μας χαρίζουν φοβερά σόλο, είτε πιο μελωδικά είτε πιο τεχνικά και ξέφρενα, ενώ και στις γρήγορες στιγμές αποκτούν ένα πιο δαιμονισμένο παίξιμο προς τέρψη εκείνων που λατρεύουν τα καταιγιστικά μέρη.
Ένα επίσης ωραίο στοιχείο, που βέβαια μπορεί να μην είναι αρεστό σε όλους, είναι το γεγονός πως πολλές φορές ο ήχος δεν είναι καθαρός αλλά γίνεται πιο χαώδης, δυσδιάκριτος και συγκεχυμένος, κάτι που εμένα δεν με χάλασε γιατί έχει γίνει με ωραίο τρόπο και το βρήκα ενδιαφέρον. Από την άλλη, είναι γεγονός πως μεταξύ των κομματιών δεν υπάρχουν πολλές εναλλαγές και δεν εισάγουν καινούριες ιδέες ώστε να κάνουν το δίσκο ακόμα πιο ελκυστικό. Ναι, υπάρχουν συνεχείς εναλλαγές στο ρυθμό και στο ύφος αλλά αν κοιτάξεις το δίσκο σαν σύνολο, θα δεις πως αυτές οι αλλαγές επαναλαμβάνονται και δεν έρχεται κάτι που θα σπάσει αυτή τη μανιέρα.
Η κατάσταση, όμως, σώζεται πρώτον από τη διάρκεια του δίσκου, που φτάνει τα τριάντα εφτά λεπτά περίπου, οπότε δεν τραβάει σε μάκρος ώστε να κουράσει περισσότερο, και δεύτερον από το γεγονός ότι οι Nocturnal Graves έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά τόσο στο συνθετικό όσο και στο εκτελεστικό κομμάτι. Ειδικά στα μελωδικά σημεία του δίσκου, είτε αυτά είναι τα μελωδικά σόλο, οι παγωμένες black μελωδίες και τα αργά sludge περάσματα, η δουλειά που έχει γίνει είναι φοβερά προσεγμένη και άψογα εκτελεσμένη.
Βέβαια, δεν έχουμε να κάνουμε με κάτι που δεν το έχουμε ξανακούσει, καθώς οι Αυστραλοί δεν πατάνε σε πρωτοποριακά εδάφη. Οπότε αν λάβουμε όλα αυτά υπόψη, το “An Outlaw’s Stand” είναι ένας δίσκος που αξίζει να λάβει την προσοχή σας. Ακόμα και αν δεν τον θεωρήσετε ένα φοβερό δίσκο, είμαι σίγουρος πως θα αντιληφθείτε ότι πρόκειται για μία αξιόλογη κυκλοφορία που θα περάσετε καλά μαζί της.
6,5/10
Μίνως Ντοκόπουλος
figolfin@yahoo.com