Η δεκαετία των 00s με πέτυχε στην εφηβεία και παράλληλα στην άνθιση του πλέον ξεχασμένου nu-metal. Μαζί με τους System Of A Down και τους Slipknot πάντα υπήρχε και ένας δίσκος των Papa Roach στο mp3 player μου. Σχεδόν δεκαπέντε χρόνια μετά, πάντα θα υπάρχουν στιγμές μέσα στη χρονιά που θα βάλω κάποια παλιά κομμάτια τους να ακούσω. Το ενδιαφέρον βέβαια χάθηκε μετά το “The Paramour Sessions” και έτσι η επαφή μου με καινούργια δουλειά τους έγινε μόνο στα “Metamorphosis” του 2009 και το “F.E.A.R.” του 2015, χωρίς να μου αφήσουν κάποια θετική ανάμνηση. Φέτος κυκλοφορούν τον δέκατο δίσκο της καριέρας τους με τίτλο “Who Do You Trust?”.
Φυσικά δεν περιμένω να ακούσω μια επιστροφή στις ρίζες που λέμε, καθώς οι Papa Roach είναι μια μπάντα που εξελίσσεται και ακολουθεί τα νέα δεδομένα της μουσικής. Βέβαια, αυτό σημαίνει ότι δεν φτάνουν ούτε στο ελάχιστο τις επιτυχίες που είχαν στο παρελθόν. Αυτό το καταλαβαίνεις απ’ το πρώτο κομμάτι, το “The Ending”, όπου ο ήχος τους έχει χαλαρώσει κατά πολύ απ’ τις παλιές δουλειές τους. Το ρεφρέν προσπαθεί να γίνει πιασάρικο αλλά κάπου το χάνει. Τα φωνητικά έχουν χάσει και αυτά τη δυναμική τους σε σημείο να με κάνουν να τσεκάρω αν τραγουδάει ακόμα ο Jacoby Shaddix στη μπάντα. Αλλά όπως είπα και πριν πρέπει να σεβαστώ την αλλαγή που θέλουν να κάνουν και πρέπει να κρίνω με βάση το παρόν. Οπότε έχουμε κάποιες πραγματικά πολύ καλές στιγμές όπως το “Not The Only One” που ακούς ένα ωραίο πάντρεμα hip hop φωνητικών, ακουστικής κιθάρα; αλλά και ένα φτιαγμένο για κοπάνημα ρεφρέν. Επίσης ευχάριστη έκπληξη είναι και το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου, το οποίο έχει και αρκετά views με το πολύ έξυπνο βίντεο κλιπ του στο YouTube. Ακόμα και το «ατόφιο» pop “Elevate”, που είναι αποκλειστικά ηλεκτρονικό, σου κολλάει και σίγουρα θα κούναγες το κορμί σου σε κάποιο mainstrean club-άκι στους ρυθμούς του.
Κάπου στα μέσα, έχουμε κάνα δυο fillers που θα μπορούσαν να παραλειφθούν αλλά οι καλές στιγμές δεν τελειώνουν με το, πάλι μόνο ηλεκτρονικό, “Top Of The World” και το old-school punk “I Suffer Well” πάρα τις αντιθέσεις τους, να σε ταρακουνούν γερά και να σου υπενθυμίζουν ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα. Λίγο πριν το κλείσιμο έχουμε το mid-tempo “Maniac”, μια ευχάριστη σύνθεση που δεν θα επιζητήσεις μάλλον να ξανακούσεις. Το τελικό χτύπημα έρχεται με το “Better Than Life”όπου στο κουπλέ είναι σαν να ακούς κάτι σε Justin Bieber, μέχρι μα το διαδεχτεί το πολύ δυναμικό και μελωδικό ρεφρέν.
Οι Papa Roach είναι και θα παραμείνουν μια μεγάλη μπάντα, όχι μόνο για τις τρεις-τέσσερις δισκάρες που κυκλοφόρησαν γύρω στο 2000 αλλά και γιατί συνεχώς θα κερδίζουν νέους οπαδούς όπως σίγουρα θα γίνει με το φετινό “Who Do You Trust?”. Τώρα για τους παλιούς οπαδούς των “Infest” και “Getting Away With Murder”, μάλλον θα περάσει και δεν θα αγγίξει αλλά οφείλουν να παραδεχτούν ότι η μπάντα έχει μια φόρμα που την διατηρεί και δεν έχει ξεπέσει σε μετριότητες παρά τα χρόνια που κουβαλάει στη πλάτη της.
7/10
Νίκος Δρακόπουλος
nikosdrakos@windowslive.com