Perfect Storm – No Air (Glassville)

Οι Perfect Storm μας έρχονται από την Ολλανδία και μας παρουσιάζουν το ντεμπούτο τους στην μουσική βιομηχανία. Το συγκρότημα παίζει μια μίξη rock 70s με progressive στοιχεία και όπως καταλάβατε παίζουν μια μουσική στο στυλ των αγαπημένων μας Opeth και Porcupine Tree, που αυτό από μόνο του είναι τέλειο. Πώς τα πήγαν όμως οι ίδιοι στον πρώτο τους δίσκο; Για να δούμε.

Το ντεμπούτο τους ξεκινάει με το φοβερό και τρομερό “Strength”, όπου από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό σε κάνει να σηκωθείς από την καρέκλα και να χειροκροτείς ασταμάτητα. Ένα πραγματικό έπος που μοιάζει στο στυλ των Opeth της δεκαετίας που μας πέρασε. Δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει καλύτερα ο δίσκος. Δεύτερο τραγούδι είναι το “The Search” όπου οι Ολλανδοί ρίχνουν κλέφτες ματιές στους Porcupine Tree, ένα πολύ καλό κομμάτι, με καταπληκτικά φωνητικά και τρομερές ιδέες στις κιθάρες.

Συνεχίζουμε με το “Sun For Life”, στο οποίο έχασα τα λόγια μου. Αυτή η μουσική πανδαισία δεν περιγράφεται. Όλη η μπάντα δείχνει ότι έχει δώσει το 200% στο ντεμπούτο τους. Τέταρτο είναι το “Hope”, ένα τραγούδι που ναι μεν είναι πολύ ταιριαστό με τον δίσκο αλλά δεν έχει να προσφέρει πολλά, χωρίς ωστόσο να είναι κακό. Επόμενο είναι το ομώνυμο το “No Air”, ένα ατμοσφαιρικό κομμάτι, όπου η μπάντα εδώ έχει ξεφύγει τελείως δίνοντας μας ένα αριστούργημα.

Προτελευταίο τραγούδι του δίσκου είναι το “Mind’s Eye”, όπου η λέξη τέλειο δεν νομίζω ότι μπορεί να περιγράψει αυτό που βγαίνει από τα ηχεία. Η απόλυτη αποθέωση είναι στα μέσα του τραγουδιού που αλλάζει ο ρυθμός και μπαίνουν και γυναικεία φωνητικά στο «παιχνίδι». Απίστευτη δουλειά έχει γίνει στις κιθάρες. Πόση έμπνευση μπορεί να χωρέσει σε έναν δίσκο; Τελευταίο είναι το “How It Ends”, ένα τραγούδι πολύ καλό αλλά σίγουρα δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τα περισσότερα από τα προηγούμενα κομμάτια.

Οι Perfect Storm μας έδωσαν ένα τρομερό ντεμπούτο και όλα δείχνουν ότι θα μας απασχολήσουν πολύ στο μέλλον. Το μόνο που θα ήθελα είναι να βάλουν και την δικιά τους ταυτότητα μέσα στα τραγούδια τους, όσο μπορεί να είναι αυτό εφικτό σε ένα τέτοιο είδος μουσικής που υπηρετούν. Αξίζουν ένα τεράστιο μπράβο.

8/10
Μάριος Κουρούπης
mario-greece@hotmail.com

Σχετικές δημοσιεύσεις

Phil Campbell And The Bastard Sons – Kings Of The Asylum (Nuclear Blast)

Mercenary – Soundtrack For The End Times (NoiseArt)

Lancer – Tempest (Fireflash)