Οι Ολλανδοί Pestilence είναι αναμφίβολα μία μπάντα με ταραχώδη ιστορία και πάρα πολλές αλλαγές στη σύνθεσή της, τόσες που θα τις ζήλευε και ομάδα ποδοσφαίρου. Μετά το σχηματισμό της το μακρινό 1986 υπήρξαν δύο παύσεις και δύο επανενώσεις. Η πρώτη παύση συνέβη το 1994, όταν οι σχέσεις των μελών ήταν τεταμένες, και κράτησε μέχρι το 2008, όταν ο Patrick Mameli δημιούργησε ξανά τη μπάντα, με τον ίδιο να είναι το μόνο αρχικό μέλος. Το 2014 ο Mameli ανακοίνωσε ότι οι Pestilence θα έμπαιναν ξανά στον πάγο, καθώς ήθελε να εστιάσει στους Neuromorph. Όμως η δεύτερη παύση δεν κράτησε πολύ και το 2016 ο Mameli ανακοίνωσε και πάλι την επιστροφή των Pestilence, ξανά με καινούργια σύνθεση, επιστροφή που συνοδεύτηκε με το “Hadeon” του 2018.
Το καινούργιο άλμπουμ είχε ανακοινωθεί ήδη από τα μέσα του 2019, όμως εξαιτίας της πανδημίας είδε το φως της ημέρας μόλις τώρα. Φυσικά, δεν αποτελεί καθόλου έκπληξη το γεγονός πως μέχρι να βγει το άλμπουμ η σύνθεση της μπάντας είχε και πάλι αλλάξει. Όμως, παρόλη τη νέα αλλαγή της σύνθεσης η μουσική δεν απομακρύνεται από εκείνη του “Hadeon”, που σημαίνει ότι και πάλι έχουμε να κάνουμε με παλιό καλό death που σε πολλά σημεία πλαισιώνεται από ωραίους thrash ρυθμούς.
Αυτά που κυρίως χαρακτηρίζουν το “Exitivm” είναι η δύναμη και η ένταση που αναδύονται από όλα τα κομμάτια (εκτός από το πρώτο και το τελευταίο, για τα οποία θα μιλήσουμε πιο κάτω). Μεγάλη ευθύνη για αυτό έχει ο βετεράνος drummer Michiel Van Der Plicht, ο οποίος με το δυναμικό παίξιμό του και το αδυσώπητο κοπάνημα της δίκασης δίνει το έναυσμα για μια επίθεση που διατηρείται αμείωτη σε όλο το δίσκο, δίνοντας πολλές φορές στα τύμπανα πρωταγωνιστικό ρόλο.
Και όπως είναι λογικό, σε αυτή τη full-on επίθεση οι κιθάρες δεν θα μπορούσαν να παραμείνουν αμέτοχες. Έτσι, το δίδυμο Patrick Mameli/Rutger Van Noordenburg εξαπολύει τη δική του επίθεση, με βαριά riffs, γρήγορα ξεσπάσματα και πολλά μεγάλα και τεχνικά σόλο. Και είναι σε αυτά τα σόλο αλλά και σε άλλες διάσπαρτες στιγμές στο δίσκο, που οι Pestilence κάνουν το παίξιμο τους λίγο πιο τεχνικό, βάζοντας έτσι και μια πιο progressive πινελιά στη μουσική τους. Επίσης, το δικό του λιθαράκι βάζει και ο Mameli με τα φωνητικά του, τα οποία είναι φωναχτά και επιθετικά. Βέβαια, σε σχέση με τον προηγούμενο δίσκο, τα φωνητικά του είναι λιγότερο death και περισσότερο τραχιά αλλά ταιριάζουν το ίδιο ωραία με τη μουσική τους.
Και όμως, οι Ολλανδοί δεν αναλώνονται μονάχα σε γρήγορες ταχύτητες και σε βαριά τύμπανα και riffs, παρόλο που κάνουν αρκετά καλή δουλειά σε αυτά. Σε τραγούδια, όπως τα “Inficiat” και “Immortvos”, υπάρχουν αρκετά αργά περάσματα, σε εντελώς doom ρυθμούς, που και σπάνε τη γενικότερη ένταση και κάνουν τη μουσική λίγο πιο σκοτεινή. Για μένα, όμως, ο άσσος στο μανίκι τους είναι άλλος. Είναι η χρήση πλήκτρων, οι ατμοσφαιρικές εισαγωγές πολλών κομματιών αλλά και η πρώτη και τελευταία σύνθεση του άλμπουμ.
Στο “In Omnibvs (Intro)” η αρχικά μινιμαλιστική και μετά επική συμφωνική μουσική, θα μπορούσε άνετα να χρησιμοποιηθεί ως soundtrack ταινίας φαντασίας ή επιστημονικής φαντασίας, ενώ το “Personatvs Mortem (Outro)” με τις αργές μινιμαλιστικές μελωδίες, τη σκοτεινή ατμόσφαιρα και τον ήχο κορακιών και άλλων πουλιών, χαλαρά θα μπορούσε να είναι μέρος ενός παιχνιδιού τρόμου. Σε ίδιους πολύ όμορφους ατμοσφαιρικούς και ταξιδιάρικους ρυθμούς κινούνται οι εισαγωγές αρκετών κομματιών, που αλλάζουν (έστω και για λίγο) το γενικότερο ήχο και κλίμα του δίσκου με πολύ ενδιαφέρον τρόπο.
Από την άλλη, αρνητικό είναι το γεγονός πως από τη μέση και μετά αρχίζεις και έχεις μια αίσθηση επανάληψης στα τραγούδια, νομίζοντας πως το τραγούδι που ακούς το άκουσες και πριν. Και μπορεί τα αργά περάσματα και τα πλήκτρα, που δίνουν ένα ωραίο συμφωνικό τόνο στη μουσική, να φέρνουν έναν ελαφρύ αέρα διαφορετικότητας, όμως δεν είναι ικανά να διώξουν αυτή την αίσθηση επανάληψης που σου δημιουργείται.
Πάντως, είναι αλήθεια πως οι Pestilence δημιούργησαν έναν στιβαρό και δυνατό δίσκο που σίγουρα είναι ένα επίπεδο παραπάνω από το “Hadeon”, σίγουρα είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους τους, μετά την πρώτη επανένωση του 2008 και σίγουρα τιμάει το παρελθόν τους. Αν έχετε πολύ καιρό να ακούσετε Pestilence επειδή δεν έτυχε ή επειδή τους παρατήσατε κάποια στιγμή στο παρελθόν, ίσως το “Exitivm” είναι η ευκαιρία να τους ξανακούσετε.
7,5/10
Μίνως Ντοκόπουλος
figolfin@yahoo.com