Με τους Phaith βλέπουμε ένα παράδειγμα της θέλησης, που μετά από σχεδόν δώδεκα χρόνια καταφέρνουν και κυκλοφορούν το πρώτο τους album με όνομα “Redrumorder“ και μία φράση/δήλωση που φαντάζομαι ότι ήθελαν να την πουν καιρό: “Το κύριο θέμα του άλμπουμ είναι η ηθική εξέγερση, συναισθηματική, κοινωνική και θρησκευτική εναντίον μιας σύγχρονης κοινωνίας που καταρρέει μέρα με την μέρα“. Με αυτά στο μυαλό και διαβάζοντας ότι οι επιρροές τους είναι πολλές, με κυρίως μεγάλες μπάντες όπως Judas Priest, Metallica, πάω να ακούσω κάτι heavy με κατασταλαγμένο μουσικά και γεμάτο μίσος για όλα, πέφτοντας μέσα στις προσδοκίες μου. Αλλά καθώς εξοικειώνεσαι με το κλίμα του ήχου τους τελικά βλέπεις μία κακή ανάμειξη των επιρροών τους μου κυμαίνονται, από riff και solo metallica σε πιο NWOBHM με τρανταχτότερα παραδείγματα το τέλος του πρώτου κομματιού “War Coming“ και ολόκληρο το “Rorschash“. Επίσης η φωνή του Alessandro Manaigo είναι μία μέτρια απομίμηση του Hetfield που δεν σου γεμίζει το μάτι και δεν κολλάει και πολύ με την μπάντα. Οι Phaith μου κάνουν άλλο ένα συγκρότημα που δεν έχει αυτό το κάτι που θα την κάνει να ξεχωρίσει. Πολύ μετριότητα που δεν σε συγκινεί παρά τις πολλές προσπάθειές τους.
4,5/10
Αλέξανδρος Κωνσταντουράκης