Αχ, οι Poisonblack… Μια πονεμένη ιστορία καθώς είμαι στη θέση που πρέπει να αποδεχτώ πως ένας δίσκος σαν το ‘Escapeextacy’ με τον JP Leppaluoto στα φωνητικά δεν πρόκειται να ξαναδεί το φως της ημέρας. Βολεύομαι με την καινούργια τους κυκλοφορία ‘Οf Rust and Bones’ λοιπόν προς στιγμή και εξετάζω: 1) Δεν έχω καταλήξει ακόμη για το αν οι φίλτατοι Φιλανδοί έχουν φτάσει στην ωρίμανση του ήχου τους ή τον ψάχνουν ακόμη μέσω Λαμίας καθώς υπάρχουν κραυγαλέες διαφορές μεταξύ του σήμερα και του σωτήριου έτους 2003 της δημιουργίας τους. 2)Μπορεί η κατάσταση να βελτιώθηκε από την μετριότητα του προηγούμενου album τους ‘A Dead Heavy Day’ αλλά παραμένει χαμηλότερα από το ‘Lust, Stained, Despair’ και φυσικά μίλια μακριά από το ‘Escapeextacy’ 3) Παρόλα αυτά καλές ιδέες δεν παύουν να υπάρχουν, κανείς άλλωστε δεν είπε ότι πρόκειται για έναν κακό δίσκο. 4) Και ερχόμαστε στα highlights του θέματος… Από μια γρήγορη ακρόαση ξεχωρίζουν με διαφορά το ‘Buried Alive’ και το ‘Invisible’. Εμβαθύνοντας θα έλεγα το ψυχοσπαράζων αλά jazz ‘Down the Drain’ και το ‘The Last Song’ που είναι αυτό ακριβώς που λέει το όνομα του. Εν κατακλείδι (πάλι στα ίδια συμπεράσματα θα καταλήξω, το νιώθω σου λέω!) τα 50 λεπτά της ώρας που μου πήρε για να ακούσω τον δίσκο δεν πήγαν στράφι, ούτε μου πέρασε από το μυαλό να βουτήξω την μπουκάλα με το ουίσκι αλλά δυστυχώς πιστεύω ότι 3 μήνες μετά ο δίσκος θα πιάνει σκόνη ξεχασμένος στο ράφι της βιβλιοθήκης μου.
7,5/10
Αγγελική Καπίρη
Aggeliki@greekrebels.gr