Οι Psycho είναι βετεράνοι και έχουν καριέρα που επεκτείνεται στα σαράντα χρόνια, χωρίς όμως συχνή και σταθερή δισκογραφία. Αυτό μάλλον είχε ως αποτέλεσμα την παραμονή τους στην αφάνεια, μιας και, τουλάχιστον προσωπικά, δε γνώριζα την ύπαρξή τους. Ίσως παίζει ρόλο και ότι δε παρακολουθώ το είδος που παίζουν, το οποίο, στο νέο album τουλάχιστον, πρόκειται για punk με στοιχεία από hardcore και grind.
Γι’ αυτό, και έχοντας πολύ ελάχιστες γνώσεις για το είδος, προσπάθησα να είμαι όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικός γίνεται, όμως δυσκολεύτηκα πολύ κατά την ακρόαση, με το βασικότερο λόγο να είναι η έλλεψη συνοχής στη μουσική. Αυτό προκαλείται επειδή η συνδεσιμότητα μεταξύ των μουσικών θεμάτων είναι κακή με αποτέλεσμα σχεδόν όλες οι εναλλαγές να μην είναι ομαλές και να προκαλούν σύγχυση. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η ροή του δίσκου να είναι πλήρως ανώμαλη και να θάβει τα όποια καλά μουσικά θέματα υπάρχουν.
Από τη στιγμή μάλιστα που το album διαρκεί μόλις μισή ώρα και ένιωθα πως διαρκεί πολύ παραπάνω, μπορείτε να καταλάβετε τη δυσφορία που μου προκάλεσε. Κι όμως, αν υπήρχε καλύτερη σύνδεση μεταξύ πολλών μουσικών θεμάτων ο δίσκος θα ήταν πολύ ενδιαφέρον, καθώς υπάρχουν αρκετές καλές μουσικές ιδέες και προκλητικοί στίχοι σε σημεία (απ’ όσα μπορούσα να πιάσω τουλάχιστον).
Στα αυτιά μου αυτός ο δίσκος ακούγεται σα χαμένη ευκαιρία για το συγκρότημα, επειδή οι όποιες καλές ιδέες χαραμίζονται πλήρως από την κακή δόμηση του δίσκου. Φαίνεται ότι υπάρχει ταλέντο αλλά για κάποιο λόγο δε μπορούν να το αξιοποιήσουν όπως πρέπει. Και μου κάνει εντύπωση κάτι τέτοιο από άτομα που βρίσκονται για πάνω από σαράντα χρόνια στη δισκογραφία. Τέτοια λάθη συνοχής συνήθως κάνουν πρωτάρηδες και άνθρωποι με τεράστιο εγώ, όχι βετεράνοι.
4/10
Σταύρος Πισσάνος
stavrospissanos@yahoo.com