Ακούγεται παράξενο αλλά ενώ λατρεύω την κιθάρα σαν όργανο σχεδόν απεχθάνομαι τα αμιγώς κιθαριστικά άλμπουμ. Ακόμα και καταξιωμένοι καλλιτέχνες του χώρου μας με αφήνουν παγερά αδιάφορο. Μιλάμε για τους ίδιους ανθρώπους που μέσα σε συγκροτήματα προσωπικά τους απολαμβάνω τα μέγιστα. Ο λόγος είναι απλός: τα πιο πολλά Instrumental άλμπουμ δεν είναι (στα αφτιά μου) τίποτα παραπάνω από επίδειξη ικανότητας και ολοκλήρωση του ΕΓΩ του εκάστοτε κιθαρίστα.
Πάμε λοιπόν στο “Rifftard”. Το πνευματικό παιδί του Ravaya γνωστού σε όλους μας από τους εξαιρετικούς progsters Need. Οι Need εδώ και χρόνια είναι ένα εδραιωμένο (και δίκαια) συγκρότημα που αποσπά διθυράμβους με κάθε κυκλοφορία του. Η ανακοίνωση αυτού του άλμπουμ λοιπόν στην αρχή με προβλημάτισε. Σκέφτηκα ότι “τι διαφορετικό μπορώ να ακούσω εδώ σε σχέση με κύριο συγκρότημα;” του παίκτη.
Ξεκινάμε λοιπόν από το γεγονός πως εδώ έχουμε να κάνουμε με κανονικά τραγούδια. Συνθέσεις δηλαδή έχουν αρχή, μέση και τέλος. Αν όχι σε όλα στα πιο πολλά άνετα θα μπορούσε να κάτσει φωνή από πάνω. Πλήρεις λοιπόν συνθέσεις και όχι σκόρπια θέματα με μοναδική ύπαρξη την στιγμή του σόλο.
Φυσικά και κάποιες στιγμές φέρνουν στο νου του ακροατή τους Need. Το θεωρώ λογικό. Όμως εδώ έχουμε να κάνουμε με πληθώρα πειραματισμού και αν μη τι άλλο βγάζει προς τα έξω την ανάγκη του συνθέτη να καταπιαστεί και με άσχετα, ίσως, μονοπάτια για αυτόν. Είναι ένας δίσκος πολύχρωμος, με την κατάλληλη διάρκεια. Τελειώνει προτού κουράσει και σε προκαλεί να τον ακούσεις άλλη μια φορά.
Μπράβο λοιπόν στον Ravaya που δεν ακολούθησε την πεπατημένη οδό. Αυτή εδώ η δουλειά δεν είναι μόνο για τους οπαδούς των Need. Είναι μια ευχάριστη δήλωση από έναν καλλιτέχνη που ψάχνετε με τον ήχο του.
8 / 10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com