Οι Revenge είναι από τις μπάντες που είναι αρκετά γνωστές στους κύκλους αυτού που αποκαλούμε war metal (με χαρακτηριστικές μπάντες τύπου Blasphemy, Profanatica). Έχοντας δημιουργηθεί το 2000, η μπάντα δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να δίνει ασυμβίβαστο και ακραίο metal σε κάθε της κυκλοφορία. Και αυτό κάνει και εδώ, στα συνήθη φρενήρη και κάφρικα επίπεδα, όπως άλλωστε προστάζει το είδος.
Υπάρχει ωστόσο ένα τεράστιο πρόβλημα που με εμποδίζει από το να απολαύσω τις συνθέσεις των Revenge, οι οποίοι μάλιστα παίζουν πολύ καλύτερη μουσική από πολλούς σαλτιμπάγκους του είδους οι οποίοι το παίζουν ακραίοι σε βαθμό γελοιότητας. Το πρόβλημα αυτό είναι η μίξη του δίσκου. Τα φωνητικά και τα τύμπανα είναι υπερβολικά ψηλά με αποτέλεσμα να μην είμαι σε θέση να καταλάβω τι ακριβώς παίζει με τις κιθάρες και τα riffs. Το αν υπάρχει κάτι διαφορετικό συνθετικά συγκριτικά με τις προηγούμενες κυκλοφορίες αυτό δεν μπορώ να το ξέρω γιατί κιθάρα δε μπορώ να ακούσω. Και όταν δε μπορώ να ακούσω ολοκληρωμένα τις συνθέσεις, δε μπορώ να έχω και μια σαφή εικόνα για αυτές.
Το άλλο σκέλος που με προβλημάτισε, είναι στην παραγωγή του δίσκου, η οποία είναι αυτή η war metal τετρακάναλη παραγωγή που δεν είναι ούτε true ούτε τίποτα τέτοιο ωραίο κοσμητικό επίθετο. Δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια επιτηδευμένη μπούρδα που σκοπό έχει να αναδείξει τη μπάντα ως «την πιο ακραία από όλες» αλλά τελικά την κάνει να ακούγεται απλώς αστεία και γελοία εκμηδενίζοντας όλες τις μουσικές ικανότητες που ενδεχομένως διαθέτει.
Γενικά για να μη μακρηγορούμε, σαφώς και η μουσική μας πρέπει να μένει πιστή στις ρίζες της και να εξελίσσεται έχοντας αυτές ως βάση, αλλά την ίδια στιγμή, δε γίνεται εν έτει 2020 να παίρνω μια κυκλοφορία η οποία προσπαθεί τόσο σκληρά να ακούγεται ακραία και τελικά ακούγεται αστεία, λόγω των κακών επιλογών στη μίξη και στην παραγωγή. Κρίμα για ένα δίσκο που θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερος.
4/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
theoskats@yahoo.gr