Τι έλεγα πριν λίγο καιρό σε μια προηγούμενη κριτική; Ότι λίαν συντόμως θα μιλάμε πάλι για το project του Jérôme Reuter, Rome, έλεγα. Έπεσα μέσα μη έχοντας καν φοβερές μαντικές ικανότητες, και φυσικά δεν με χάλασε καν. Έτσι λοιπόν, το “The Lone Furrow” έρχεται αμέσως μετά την κυκλοφορία του single “Ächtung, Baby!”, το οποίο μας έδωσε μια ιδέα για το τι θα μπορούσαμε να περιμένουμε.
Προσωπικά, μου είχαν δημιουργηθεί καλές εντυπώσεις, αν και δεν είχα ενθουσιαστεί τόσο με το ομότιτλο κομμάτι, το οποίο προφανώς και περιέχεται στον δίσκο. Ήρθαν όμως τα υπόλοιπα δώδεκα κομμάτια του για να το διορθώσουν αυτό.
Το project του Reuter είναι γνωστό για την neofolk κατεύθυνσή του, αν και αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει πειραματιστεί και με άλλους ήχους. Ωστόσο, στο “The Lone Furrow” είναι σαφής η έμφαση σε αυτό ακριβώς το είδος, φέροντας ένα αισθητά πιο σκοτεινό ύφος. Αυτό ακριβώς το ύφος γίνεται φανερό από το πρώτο κιόλας κομμάτι, το οποίο είναι ένα από τα αφηγηματικά μέρη του δίσκου και ήδη από την αρχή σε βοηθά να μπεις στο κλίμα για το τι θα ακολουθήσει.
Αυτό δεν είναι άλλο από επικές, επιβλητικές συνθέσεις κομματιών που βγάζουν κάτι το κινηματογραφικό. Σαφέστατα, συνοδεύονται από την πλέον χαρακτηριστική, ζεστή για εμένα, φωνή του Reuter να τραγουδά στα αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά, τον οποίο θέλεις να σου λέει ιστοριούλες γύρω από τη φωτιά.
Άλλο ένα δυνατό χαρτί του δίσκου είναι η συμμετοχή μιας πληθώρας καλεσμένων από ένα ευρύ μουσικό φάσμα, κυρίως του metal. Οι καλεσμένοι, συγκεκριμένα, είναι οι Aki Cederberg, Alan Averill (Primordial), Joseph D. Rowland (Pallbearer), Nergal (Behemoth), J. J. (Harakiri For The Sky) και Laure Le Prunenec (Igorrr, Rïcïnn).
Φαίνεται η έμπνευση να μην τελειώνει ποτέ στον Reuter, το “The Lone Furrow” είναι όμως το αποκορύφωμα για εμένα. Αποκορύφωμα προφανώς μέχρι την επόμενη δουλειά του, αφού όπως έχει δείξει, πάντα βρίσκει έναν τρόπο να μας εκπλήξει.
7/10
Τζούλια Τσαγκάρη
jtsagari@yahoo.com