Υπάρχουν κυκλοφορίες στις οποίες απλά πρέπει να βγάζεις το όνομα το οποίο κυκλοφορεί το δίσκο για να μπορέσεις να κάνεις μια ‘αντικειμενική’ κριτική. Οι Sepultura είναι μια από αυτές τις περιπτώσεις. Από τη στιγμή που τα αδέρφια Cavalera την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια, η μπάντα σε καμία περίπτωση δεν μπόρεσε να αναβιώσει τις λαμπρές στιγμές του παρελθόντος της. “Arise“, “Beaneath The Remains“, “Chaos A.D.” απλά έχουν μείνει στο παρελθόν σαν τα μνημεία του thrash / death metal αυτής της πολύ μεγάλης μπάντας.
Οι Sepultura όλα αυτά τα χρόνια προσπαθούν να βρουν την δεύτερή τους ταυτότητα και να εξερευνήσουν όσο μπορούν το ακραίο στοιχείο στη μουσική τους. Από την πατάτα του “Roots” και μετά, η μπάντα ουσιαστικά ποτέ δεν μπόρεσε να βρει το βηματισμό της. Το γεγονός ότι ο Kisser και ο Paulo Jr. επιμένουν να βγάζουν δίσκους, μάλλον σαν οικονομική παρά καλλιτεχνική κίνηση το βλέπω. Μόνο τα “Kairos“ και “The Mediator Between Head and Hands Must Be the Heart“ κάπως προσπάθησαν να δείξουν κάτι το ενδιαφέρον, αλλά συγκρίνοντας τις κυκλοφορίες αυτές με τα υπόλοιπα συγκροτήματα του ακραίου ήχου, μάλλον προς μέτριοι δίσκοι μπορούν να χαρακτηριστούν.
Όταν λοιπόν ήρθε το “Machine Messiah” για κριτική, προσπάθησα να βγάλω από το μυαλό μου ότι ακούω Sepultura για να μπορέσω να ακούσω με καθαρή οπτική το δίσκο. Δεν ήταν δύσκολο, αφού οι Sepultura του “Machine Messiah“, δεν θυμίζουν σχεδόν πουθενά την μπάντα του παρελθόντος. Από τη μία πρέπει να βγάλω το καπέλο στους Sepultura για το γεγονός ότι πειραματίζονται και ότι θέλουν να κάνουν κάτι διαφορετικό, από την άλλη όμως ο πειραματισμός πολλές φορές ξεπερνάει τα όρια.
Στο “Machine Messiah” ακούω όσο ποτέ άλλοτε progressive και τεχνικά στοιχεία στη μουσική των Sepultura σε βαθμό που μου θυμίζουν τους Messhugah. Η μπάντα προσπαθεί να συμπεριλάβει metalcore, punk, thrash, death και progressive σε ένα μείγμα το οποίο απλά δεν πετυχαίνει, τις περισσότερες φορές. Υπάρχουν πάντως αρκετές στιγμές στο δίσκο, οι οποίες δείχνουν ότι οι Sepultura θα μπορούσαν να κάνουν κάτι καλό στο μέλλον.
Αυτές οι στιγμές ξεκινούν με το ομώνυμο κομμάτι, το οποίο πραγματικά είναι μια έκπληξη. Αργό, ατμοσφαιρικό με ακουστικές κιθάρες, μελωδικό που όταν σκληραίνει, δίνει και μια sludge αισθητική. Το “I Am The Enemy” ρίχνει μια κλεφτή ματιά στο παρελθόν, με την υψηλή του ταχύτητα και τα μανιασμένα riff. Το “Phantom Self” ανεβάζει την τεχνική και τις metalcore επιρροές αλλά και τα ethnic στοιχειά με την χρησιμοποίηση κάποιον παραδοσιακών οργάνων, είναι μια ενδιαφέρουσα πρόταση. Το καθαρά τεχνικό instrumental “Iceberg Dances” είναι ένα καταπληκτικό κομμάτι, που δείχνει ότι ο Kisser ξέρει να γράφει riffάρες και ίσως θέτει την υποψηφιότητα για το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, ενώ το “Sworn Oath” ξεφεύγει με τις μελωδίες και τα riff του Kisser από την μετριότητα.
Από εκεί και πέρα όμως, τα πράγματα είναι τόσο βαρετά και ανούσια, που με δυσκολία μπορώ να ακούσω το δίσκο. Όπως είπα και πιο πριν, η προσπάθεια ενσωμάτωσης τόσων πολλών στοιχείων στη μουσική και η συνεχής επιμονή της μπάντας στο progressive, απλά δεν λειτουργεί. Κομμάτια σαν το “Alethea“, “Silent Violence” και “Cyber God” είναι παντελώς βαρετά και ανούσια, με τον Green να γίνεται και πολύ κουραστικός με τα φωνητικά του.
Αυτά είναι πάνω κάτω τα πράγματα που συμβαίνουν στο “Machine Messiah” των Sepultura. Δεν θα μιλήσω καν για την παραγωγή του Jens Bogren, η οποία είναι απλά ΑΠΙΑΣΤΗ και απλά δεν σε αφήνει να χάνεις νότα και ανάσα από το τελικό αποτέλεσμα. Το θέμα είναι όμως ότι μόνο με την παραγωγή, με 4-5 καλά τραγούδια και με κάποια ενδιαφέροντα riff, δεν μπορείς να χαρακτηριστείς σαν μια μεγάλη μπάντα. Οι Sepultura ελπίζω να βρουν το δρόμο τους και να μας χαρίσουν ποιο ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες, εδώ τουλάχιστον δείχνουν ότι έχουν τα φόντα να το κάνουν στο μέλλον. Ο καλύτερος δίσκος των Sepultura της Green περιόδου, πολύ μακριά όμως από το παρελθόν της μπάντας.
6/10
Δημήτρης Σταύρος
dimitrisastavros@gmail.com