Servant – Blessed By The Light Of A Thousand Stars (MDD)

Έχω αναφερθεί επανειλημμένα μέσω αυτού εδώ του webzine στο πόσο με εκνευρίζουν συγκροτήματα και albums που προσπαθούν να αντιγράψουν ένα μουσικό είδος ή ένα συγκρότημα χωρίς να προσπαθούν να ενσωματώσουν προσωπικά στοιχεία και να αντιγράφουν ξεδιάντροπα, με το μουσικό αποτέλεσμα να είναι λες και χρησιμοποίησαν φωτοτυπικό μηχάνημα ή copy/paste (που λένε και στο χωριό μου). Με εκνευρίζει αυτή η απόπειρα όταν σε αυτήν υπάρχει πλήρης έλλειψη προσωπικότητας και διάθεσης παρουσίασης κάτι διαφορετικού από το να καταλήγεις να ακούγεσαι σαν tribute στο συγκρότημα ή στο είδος, που στην τελική το να είσαι tribute σχήμα είναι χίλιες φορές πιο τίμιο από αυτό.

Όλη αυτή η γκρίνια στον πρόλογο δεν ήταν καθόλου τυχαία, μιας και οι Servant είναι ακριβώς μία από αυτές τις περιπτώσεις. Θυμίζουν πολύ έντονα Dimmu Borgir χωρίς όμως τα έντονα συμφωνικά στοιχεία, ενώ έχουν ενσωματώσει και στοιχεία από ύστερους Emperor αλλά και Immortal, για να μη φαίνονται και καλά ως πλήρη αντιγραφή των Dimmu. Κούνια που σας κούναγε. Το αποτέλεσμα δεν κρύβει καθόλου τα κλοπιμαία που έχουν ενσωματωθεί στον ήχο τους και όσοι έχουν εντρυφήσει στα προαναφερθέντα συγκροτήματα θα αναγνωρίσουν αμέσως τις επιρροές και τις ηχητικές αντιγραφές.

Πραγματικά, όσο κι αν έψαξα, δε βρήκα κανένα ίχνος προσωπικότητας στο δίσκο. Υπάρχουν στο δίσκο διάφορες ωραίες και ενδιαφέρουσες συνθετικές στιγμές αλλά από τη στιγμή που αυτό που ακούς θα μπορούσε να προέρχεται κάλλιστα από κάποιο demo, ειδικότερα των Dimmu, εμένα τουλάχιστον μου χαλάει όλη την αξία του συνόλου. Πρόκειται για εντελώς χαρακτηριστική περίπτωση που όσο καλός και καταρτισμένος μουσικός κι αν είσαι, δεν έχει νόημα αν δε ξέρεις να γράψεις συνθέσεις ή αν αντιγράφεις τους ήρωές σου.

Κι αυτό που έλεγα στην αρχή για τα tribute σχήματα, δεν το είπα τυχαία. Ένιωθα λες και άκουγα tribute συνθέσεις προς τιμήν όσων συγκροτημάτων προαναφέρθηκαν. Επειδή βέβαια πάντα υπάρχουν και άτομα που γουστάρουν κάτι τέτοιες περιπτώσεις, για τη συγκεκριμένη κατηγορία αυτός ο δίσκος θα είναι λουκούμι. Εγώ ωστόσο έχω ξεκαθαρίσει τη θέση μου και δε θα πρότεινα αυτόν το δίσκο σε κανέναν άλλο.

4/10
Σταύρος Πισσάνος
stavrospissanos@yahoo.com

Σχετικές δημοσιεύσεις

Phil Campbell And The Bastard Sons – Kings Of The Asylum (Nuclear Blast)

Mercenary – Soundtrack For The End Times (NoiseArt)

Lancer – Tempest (Fireflash)