Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με μια unsigned μπάντα που φέρει την ταμπέλα του industrial και μετά από τόσα που έχουν ακούσει τα δύσμοιρα αυτάκια μου εδώ και τόσα χρόνια, δεν έχεις και πολλές επιλογές από το να είσαι υποψιασμένος ότι θα φας πατάτα, if you know what I mean… Στην περίπτωση αυτής της μπάντας όμως, από την Τουρκία παρακαλώ, δεν σηκώνω κουβέντα. Μια μπαντάρα έρχεται στο φως, κυρίες και κύριοι! Με το ξεκίνημα του εναρκτήριου ‘ECT’ πήρα μυρωδιά πως αυτός ο δίσκος θα λιώσει για το υπόλοιπο του μήνα μέσα στο mp3 μου. Ας ξεκινήσουμε απ’ το ότι βγάζει στον ακροατή μια απίστευτη ένταση και δύναμη, με τα κοφτά του riffs που προσωπικά μου θύμισαν σε μεγάλο βαθμό κάτι από NIN. Δεύτερον, αγάπησα τα φωνητικά μαζί με τα εφέ που είχαν προστεθεί (ενίοτε μου θύμιζαν τα χαρακτηριστικά μαϊμουδίσματα των Disturbed!) τα οποία κόλλαγαν απίστευτα στο όλο σύνολο. Άλλο ένα στοιχείο που λάτρεψα σ’ αυτήν την μπάντα είναι το ότι έχουν βρει τη χρυσή τομή ανάμεσα στα metal και τα electro στοιχεία, με αποτέλεσμα να μην ‘ρίχνουν’ κανένα από τα δύο. Επιπλέον, η ατμόσφαιρα ανά σημεία τα έσπαγε, καθώς δεν μας άφησαν να ξεχάσουμε τις ρίζες τους με τα περίεργα ανατολίτικα γυναικεία φωνητικά σε κομμάτια όπως το ‘Orison’. Τα κομμάτια που ξεχωρίζω (μου ήταν πολύ δύσκολο παρόλα αυτά!) είναι τα ‘Hollow Earth’ και ‘Orison’. Απλά ο καινούργιος αγαπημένος μου δίσκος!
8,5/10
Αγγελική Καπίρη