Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Με τέτοιο όνομα δεν έκανε καριέρα κανείς. Αλλιώς πάει η φράση, ξέρω, αλλά είπα να είμαι πιο κόσμιος. Οι εν λόγω κύριοι λοιπόν βγάζουν το τρίτο τους full-length και έχουν εμπνευστεί τον γλωσσοδέτη τους από τον σουηδικό τίτλο μιας ταινίας με τέρατα. Έχοντας κλείσει δεκαετία στο μουσικό τους ταξίδι, έχουν κυκλοφορήσει ενδιάμεσα και διάφορα άλλα όπως demos, EP, split, single, συλλογή και live album. Πέρασαν λοιπόν από κάθε είδος κυκλοφορίας και είναι αρκετά ενεργοί.
Τώρα, όσο για το είδος που υπηρετούν, αυτό είναι ας πούμε psychedelic stoner/rock. Ένας συνδυασμός λέξεων δηλαδή που μου προκαλεί βαρεμάρα και μόνο που τον σκέφτομαι. Οι στίχοι είναι πότε στα σουηδικά και πότε στα αγγλικά (και άλλοι με κρίση ταυτότητας) και έχουν να κάνουν όπως διαβάζω με δεινόσαυρους και sci-fi.
Η μουσική τους λοιπόν ακολουθεί τη γνωστή συνταγή. Έχουν αυτόν τον χαρακτηριστικό stonerήχο στην κιθάρα, το μπάσο είναι μέσα στη λάσπη και τα φωνητικά είναι λίγο πίσω στη μίξη. Σε κάποια σημεία υπάρχουν και πλήκτρα για να δώσουν περισσότερη μελωδία.
Αυτό όμως που τους αναγνωρίζω, όσο και αν δεν με συγκινεί αυτό που ακούω, είναι ότι υπάρχουν διαφοροποιήσεις ανάμεσα στα τραγούδια τους και δεν ακούγεται ένα μονότονο riff από την αρχή μέχρι το τέλος όπως σε τόσα και τόσα άλλα συγκροτήματα. Υπάρχουν αυτά που είναι μικρά σε διάρκεια (τρία-τέσσερα λεπτά), αλλά υπάρχουν και αυτά που φτάνουν από τα έξι μέχρι και τα δέκα.
Για παράδειγμα, υπάρχει περισσότερη αμεσότητα στα “Angelica”και “Tentakler Betar” και περισσότερος πειραματισμός και εναλλαγές στα πιο μεγάλα “Kung Mammut”, “Creature Of Doggerland” και “Elfenbenssalarna” (καλά διαβάσατε, δεν πατούσα τυχαία γράμματα στο πληκτρολόγιο). Σε σημεία υπάρχουν και πολύ όμορφες κιθαριστικές μελωδίες.
Φαίνεται λοιπόν ότι τα παιδιά προσπαθούν να παίξουν μουσική και να δημιουργήσουν κάτι ξεχωριστό. Το θέμα είναι ότι αυτό το album έπεσε στο λάθος άτομο για κριτική. Οπότε, αν γουστάρεις τέτοιο ήχο, δώσε του μια ευκαιρία.
5/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com