Soilwork – A Whisp Of The Atlantic (Nuclear Blast)

Επιστροφή στις κυκλοφορίες για δύο από τους πλέον παραγωγικούς μουσικούς τα τελευταία χρόνια. Από τη μία, ο τραγουδιστής BjörnSpeedStrid που ασχολείται με καμιά δεκαριά συγκροτήματα και από την άλλη ο κιθαρίστας David Andersson, οι οποίοι συνεργάζονται και στους The Night Flight Orchestra, άλλο ένα συγκρότημα με συχνή δισκογραφική παρουσία.

Ένα χρόνο και κάτι λοιπόν μετά το τελευταίο τους full-length album, “Verkligheten”, οι Σουηδοί metallers παρουσιάζουν ένα νέο EP με καινούριο υλικό. Το A Whisp Of The Atlantic είναι ένα φιλόδοξο εγχείρημα, σύμφωνα με τα δικά τους λεγόμενα πάντα και λογικό αν σκεφτεί κανείς τη διάρκειά του. Να αναφέρω επίσης ότι και τα πέντε τραγούδια του EP γυρίστηκαν σε video clip, δείχνοντας ίσως και το πόσο το πιστεύουν οι ίδιοι.

Το ομώνυμο τραγούδι είναι το πρώτο στη λίστα, το οποίο γράφτηκε για να αποδείξει τις ικανότητες αυτού του συγκροτήματος. Στα δεκαέξι λεπτά (!) που διαρκεί, οι Soilwork μας πηγαίνουν από πολλά μονοπάτια. Doom ρυθμός κατά βάση αλλά και γρήγορα σημεία με blast beats. Καθαρά φωνητικά αλλά και ακραία σε λίγα σημεία. Πάρα πολλές εναλλαγές, κλασικά rock πλήκτρα, prog rock επιρροές, λίγο σαξόφωνο και μια διάθεση να δείξουν (ξανά) ότι δεν μπαίνουν σε στεγανά και μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν. Μπράβο τους μεν, εγώ βαρέθηκα δε.

Τα υπόλοιπα τέσσερα κρατάνε ένα εικοσάλεπτο συνολικά και κινούνται στο γνωστό melodic metal ύφος που έχουν τα τελευταία χρόνια, έχοντας και αρκετές ομοιότητες με τη μουσική των The Night Flight Orchestra. Δηλαδή μοντέρνα μελωδικά τραγούδια με καθαρά φωνητικά, τα οποία μπολιάζονται με λίγα ακραία στοιχεία για να σπάει λίγο η μονοτονία. Σε άλλους αρέσει, σε άλλους όχι. Προσωπικά, θεωρώ εκνευριστικό να ακούω τα drums να blast-άρουν χωρίς να ακολουθούν οι κιθάρες ή τα φωνητικά και κάτι τέτοιο φυσικά συμβαίνει κι εδώ.

Σαν παλιός οπαδός της μπάντας, πλέον μου ακούγονται αδιάφοροι. Τα πρώτα τους albums υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν στη δισκοθήκη μου αλλά το ύφος που παρουσιάζουν πλέον με κουράζει πολύ. Μπράβο τους (ξανά) που δε μένουν στάσιμοι και συνεχώς πειραματίζονται αλλά δεν είναι για εμένα. Όσοι συμμερίζεστε την άποψή μου, προσπεράστε. Οι υπόλοιποι που ενθουσιαστήκατε από το “Verkligheten”, πιθανώς θα το έχετε ακούσει ήδη.

4/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com

Σχετικές δημοσιεύσεις

Phil Campbell And The Bastard Sons – Kings Of The Asylum (Nuclear Blast)

Mercenary – Soundtrack For The End Times (NoiseArt)

Lancer – Tempest (Fireflash)