Αν η τεχνική ήταν το μοναδικό κριτήριο για την αξιολόγηση του δεύτερου άλμπουμ των Αμερικανών Solace and Stable, τότε θα μιλούσαμε για δισκάρα. Δεν είναι όμως. Και αυτό που μου έμεινε από τα τραγούδια τους, είναι ένα διαρκές περίτεχνο κοπάνημα, με φουλ της καφρίλας, και riffs για άσκηση. Δεν διέκρινα πουθενά ίχνος έμπνευσης. Και αυτό είναι ένα θέμα που παρατηρώ γενικότερα στο mathcore σαν ένα πλέον αναγνωρισμένο ιδίωμα. Η τεχνική τους σίγουρα εντυπωσιάζει, αλλά η αίσθηση του clinic είναι διάχυτη σε όλο το άλμπουμ και αν απογυμνώσεις τη μουσική από την τεχνική έχεις ένα απόλυτο τίποτα. Στο τέλος δεν θυμόμουν ούτε ένα μουσικό θέμα τους και αυτό λέει πολλά. Ο βαθμός μπαίνει μόνο για τις ικανότητες τους σαν μουσικοί και τίποτα παραπάνω.
4.5/10
Γιώργος Τσινάνης
gtsinanis@greekrebels.gr