O Blackie Lawless κάποτε είχε δηλώσει: “I love my country, but sometimes I’m scarred to death of it’s government”, κυκλοφορώντας έτσι το Still Not Black Enough, το πιο πολιτικοποιημένο -μέχρι τότε- album των W.A.S.P. Δεκαπέντε χρόνια μετά, ο Jon Schaffer επιχειρεί ακριβώς το ίδιο πράγμα. Να αφυπνίσει τη χώρα του μέσω της μουσικής του. Αλλά αυτή τη φορά δε θα επιστρατεύσει ούτε τους Iced Earth, αλλά ούτε δαίμονες και μάγους για να κάνει κάτι τέτοιο. Μετά από το αριστουργηματικό “Touched By The Crimson King” και τα δύο πολύ αμφιλεγόμενα Something Wicked albums, ο αρχηγός επιστρέφει με το ολοκαίνουργιο project του εν ονόματι Sons Of Liberty, ένα project που όπως και ο ίδιος λέει ετοίμαζε εδώ και χρόνια. Στο Brush-Fires Of The Mind είχα την ευκαιρία να ακούσω το Jon όχι μόνο στις κιθάρες αλλά για πρώτη φορά και στα φωνητικά, τομέα στον οποίο δεν τα πάει καθόλου άσχημα απ’ ότι φαίνεται. Άσε που έχει συμμετάσχει και σαν guest κιθαρίστας και ο θρυλικός παραγωγός Jim Morris σε τρια κομμάτια. Στιχουργικώς, ο Jon Schaffer νιώθει πλέον ελεύθερος να γράψει ό,τι δεν μπορούσε όλα αυτά τα χρόνια στους Iced Earth. Μέσω των πηγών του site www.sons-of-liberty.com, συνέλεξε πληροφορίες για όλα τα παγκόσμια δρώμενα των τελευταίων ετών (οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά) και τα κόλλησε σε εννέα, συνολικά, τραγούδια άψογου heavy metal το οποίο, μουσικά, πλησιάζει περισσότερο τις Glorious Burden εποχές. Είναι ένας δίσκος που, από όποια οπτική γωνία και να το δεις, κάνει μπαμ ότι δουλευόταν για χρόνια. Μόνο και μόνο οι ψίθυροι του Jon “Secrecy, conspiracy, tyranny, slavery” στο ξεκίνημα του Jekyll Island είναι αρκετοί για να σου κινήσουν την περιέργεια και εν συνεχεία να στείλουν τα αυτιά σου για διακοπές με τα Schaffer-trademarked rifs. Και αυτά τα τελευταία δε λείπουν στους Sons Of Liberty (αν και αυτό είναι κάπως παράξενο για solo project). Στα False Flag, Our Dying Republic και Indentured Servitude θα ακούσεις στο maximum το γνωστό Iced Earth ήχο. Με το Brush-Fires Of The Mind ο Jon Schaffer δε σκοπεύει ούτε υψηλές πωλήσεις να κάνει, ούτε μπλουζάκια να πουλήσει, αλλά ούτε και να δώσει sold-out συναυλίες. Άλλωστε αν ήθελε κάτι τέτοιο δε θα διέθετε το album πρώτα μέσω downloading και μετά ως επίσημη κυκλοφορία. Σκοπός του είναι για δώσει τροφή για σκέψη, όχι μόνο στους συμπατριώτες του, αλλά και σε όλο τον κόσμο για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω του. Και αυτός νομίζω είναι ένας πολύ ευγενής σκοπός, αν και από πολλούς σίγουρα θα θεωρηθεί υπερόπτης. Θα δείξει. Σαν δίσκος μου άρεσε. Παρόλαυτά ο Jon δεν με έχει πείσει ακόμα ότι μπορεί να ανακτήσει το χαμένο έδαφος όλων αυτών των χρόνων. Καλός και ο πατριωτισμός, δε λέω. Αλλά κάθε πράγμα έχει και τα όριά του.
6,5/10
Χάρης Μπελαδάκης
xaris@greekrebels.gr