Ανηφορίζουμε για ακόμα μια φορά μέχρι τη Γερμανία, όπου θα συναντήσουμε τους Space Parasites, οι οποίοι παίζουν… τι άλλο; Thrash metal. Ένα ακόμα όνομα στην τεράστια λίστα γερμανικών συγκροτημάτων, που παίζουν υπό το συγκεκριμένο λάβαρο. Οι Space Parasites σχηματίστηκαν το 2017 και μόλις τον επόμενο χρόνο γράφτηκαν τα πρώτα τραγούδια που θα σχημάτιζαν το πρώτο EP με τίτλο “A Date with Thrash Doctor”.
Όμως, δεν έμειναν εκεί και το 2019 ακολούθησε ο πρώτος ολοκληρωμένος τους δίσκος, ονόματι “Raw and Violent”. Το 2020 εντάχθηκε στις τάξεις τους ο “Matti Schneider”, αναλαμβάνοντας τη δεύτερη κιθάρα, κι έτσι οι Γερμανοί έγιναν κουιντέτο από κουαρτέτο και με πέντε μέλη κυκλοφορούν τώρα το δεύτερό τους άλμπουμ, με τίτλο “The Spellbound Witch”.
Η μουσική τους κινείται κατά κύριο λόγο σε thrash metal ρυθμούς, αλλά πολλές φορές υπάρχει ένα πάντρεμα με το κλασσικό heavy metal, κάτι το οποίο είναι παραπάνω από καλοδεχούμενο, αφού έχει γίνει με ωραίο τρόπο και ταιριάζει απόλυτα στη μουσική τους. Και είναι μια ευχάριστη αλλαγή το γεγονός πως παρόλο που μιλάμε για έναν thrash δίσκο, οι ταχύτητες δεν φτάνουν σε καταιγιστικά επίπεδα.
Υπάρχουν, φυσικά, γρήγορα περάσματα και είναι και ωραία, αλλά από τη μία δεν διαρκούν πολύ και από την άλλη δεν πιάνουν εκείνους τους κολασμένους ρυθμούς, με το ανελέητο headbanging. Αντιθέτως, στο μεγαλύτερο μέρος οι ρυθμοί παραμένουν σε mid-tempo επίπεδο, ενώ δεν είναι και λίγες οι φορές που γίνονται και πιο αργοί. Και είναι σε αυτές τις στιγμές με τις μεσαίες και τις αργές ταχύτητες που η μουσική γίνεται και πιο μελωδική, είτε με μελωδικά riffs είτε με μελωδικά κιθαριστικά solos.
Το γεγονός πως οι Space Parasites διανθίζουν τη μουσική τους με μελωδίες, δικαιολογεί και το πάντρεμα με τη heavy metal, που βγαίνει μπροστά στα πιο μελωδικά σημεία, όπως συμβαίνει π.χ. σε τραγούδια σαν τα “Cross the Line” και το ομώνυμο, ενώ υπάρχουν και κάποιες πιο βαριές και πιο up-tempo στιγμές, που ο ήχος είναι σαφώς πιο heavy παρά thrash.
Ενώ η μουσική γενικά είναι ωραία, το πρόβλημα που αντιμετώπισα ακούγοντας το album είχε να κάνει με τα φωνητικά. Δυστυχώς, η Danger Diane δεν με άφησε να χαρώ το δίσκο όπως θα έπρεπε και αυτό γιατί η τραχιά και ψιλή φωνή της μου θύμιζε τη στριγγιά φωνή μιας μάγισσας που καταριέται κάποιον. Προσπαθεί να θυμίσει φωνητικά, όπως εκείνα του Bobby Ellsworth των Overkill, αλλά καταλήγουν να είναι άσχημα στο αυτί, τουλάχιστον στο δικό μου, και κλέβουν με κακό τρόπο την παράσταση από τη μουσική.
Μουσικά, το “The Spellbound Witch” δεν προσφέρει κάτι το πρωτοποριακό ή κάτι που δεν έχει ξανακουστεί πριν. Παραμένει, όμως, ένας δίσκος που περνάς καλά μαζί του, καθώς έχει γίνει καλή δουλειά στη μουσική και οι συνθέσεις είναι δυνατές. Ειδικά αν τα φωνητικά δεν ενοχλούν, τότε σίγουρα ο ακροατής θα έχει μια ευχάριστη γενικά εμπειρία. Εγώ, που δεν άντεξα τα φωνητικά, είχα θέμα και είναι πραγματικά κρίμα γιατί πρόκειται για αξιόλογη κυκλοφορία. Όπως και να ‘χει, ρίξτε σίγουρα μια αυτιά.
6,5/10
Μίνως Ντοκόπουλος
figolfin@yahoo.com