Steel Night – Fight Till The End (Iron Shield)

Σκέψεις… άραγε το ότι κάποιοι πλέον ονομάζουν το γνήσιο-αρχικό-παραδοσιακό, πείτε το όπως νομίζετε, heavy metal ως ρετρό, είναι πιθανολογώ σημάδια των καιρών και το τέλος του κόσμου ίσως προμηνύεται σύντομα; Μήπως τα 80’s έχουν βάλει μια χαρά τις βάσεις τους στη μουσική μας, αλλά όταν πολλές μπάντες κάνουν μια επιστροφή στο παρελθόν, κινδυνεύουν ή γίνονται με ευκολία “κιτς” και με μεγαλύτερη ευκολία μπορεί κανείς να τους χαρακτηρίσει αναμενομένους, βαρετούς και εν ολίγοις τσίρκο, με κίνδυνο να “καούν” πολύ σύντομα; Σκέψεις και προβληματισμοί.

Εγώ πάντως στο άκουσμα του ντεμπούτου των Μεξικανών Steel Night δεν άφησα τις σκέψεις μου να εξελιχθούν σε προβληματισμό, μιας και στο άκουσμα των εννέα κομματιών του “Fight Till The End” διασκέδασα αρκετά και δεν θα έδινα καμία σημασία αν κάποιοι ακούγοντας το, δηλώσουν πως άλλο ένα συγκρότημα έκανε βουτιά στο παρελθόν, ίσως για να κερδίσει το χειροκρότημα και τα εύσημα του “true”! Καθόλου δε χαλάστηκα που μια μπάντα από το Μεξικό έχει εμφανέστατες επιρροές από Maiden (“We Are Metal”, “Run For Your Life”) ή αν το “Heavy Metal Storm” είναι ένας κλισέ τίτλος και πως αρχικά έμοιαζε πολύ στο “Back To Back” των Pretty Maids!

Και εφόσον δε μιλάμε για κάποια αντιγραφή, όχι μόνο τελικά κακό δεν είναι, αλλά αν από την άλλη ισχυριστούμε πως είναι, τότε ο Αρμαγεδδών είναι κοντά δε νομίζετε;

Οι Steel Night είναι κοντολογίς μία αγαπητή μίξη από Riot, Maiden, Pretty Maids και ανάλογων ύφους συγκροτημάτων και αξίζει της προσοχής σας εφόσον σέβεστε τον εαυτό σας!

Ακούστε το “You Lost My Heart” (key track) και κλάψτε για τις εποχές που πέρασαν και προσευχηθείτε για τις εποχές που θα έρθουν! Η φωνή του τραγουδιστή Jahaziel Rangel άψογη και ικανή για περισσότερα πράγματα, όπως συνάμα και το κιθαριστικό δίδυμο Alberto DeMartini, Raul Domνnguez, οι οποίοι κατά τη γνώμη μου δίνουν ένα μικρό ρεσιτάλ! Σίγουρα το “Fight Till The End” μπορεί να έχει τις ατέλειες του, αλλά μιλάμε για τον πρώτο δίσκο της μπάντας! θα μου πείτε πως το εξώφυλλο με την ιπτάμενη σαύρα, είναι τουλάχιστον κλισέ, vintage, βαρετό, γραφικό. Μάλιστα. Οκ… Πόσοι από εσάς είστε καμένοι με το Game Of Thrones τα τελευταία χρόνια;

 

8/10
Μιχάλης “The Lone Werewolf” Κανακουσάκης
Mixalis151@gmail.com

Σχετικές δημοσιεύσεις

Phil Campbell And The Bastard Sons – Kings Of The Asylum (Nuclear Blast)

Mercenary – Soundtrack For The End Times (NoiseArt)

Lancer – Tempest (Fireflash)