Ας αρχίσουμε με αυτό που υποστηρίζουν οι αξιότιμοι συνεργάτες του περιοδικού, κ.κ. Νταλάκος και κ.κ. Φαρρής. Το ότι δηλαδή η Frontiers Music με τις κυκλοφορίες της ή θα σε κάνει να αναφωνείς τι δισκάρα κυκλοφόρησε ή να σε συγχτηρίζεις από τα εκατοντάδες, άσκοπα, project που κυκλοφορεί σχεδόν σε μηνιαία βάση, με τα περισσότερα από αυτά να μην έχουν λόγο ύπαρξης. Με αυτήν εδώ την κυκλοφορία έχουμε υποπέσει στο δεύτερο σκέλος των δυο κατηγοριών.
Αρχικά το μη ευφάνταστο όνομα του σχήματος, θα μπορούσαμε να πούμε ότι το δανείστηκαν από τον ομότιτλο δίσκο του 2011 των Βρετανών θεών hard rockers Ten. Πάλι καλά που δεν ονομαστήκαν και Babylon ξέρω ‘γω. Φάουλ πρώτο. Κατά δεύτερον φάουλ, στα πενήντα λεπτά που διαρκεί ο δίσκος δεν μου έμεινε ούτε ένα κομμάτι και όλα μου φάνηκαν ολόιδια. Κρίμα γιατί η ακρόαση πήγε στράφι. Φάουλ τρίτο. Δυστυχώς οι Sergio Mazul (Semblant) και Marcelo Gelbcke (Landfall) δεν τα κατάφεραν ιδιαίτερα να πετύχουν με την παραγωγή του δίσκου. Το ντουέτο είχε δουλέψει μαζί και στο ντεμπούτο των Icon Of Sin, δίχως επιτυχία για εμένα, με τον Marcelo Gelbcke στο δίσκο να βοηθά τους Santiago Ramonda (σ.σ.: φωνητικά) και Felipe Souzza (σ.σ.: τύμπανα) αναλαμβάνοντας τις κιθάρες, το μπάσο και τα πλήκτρα. Φάουλ τέταρτο και τελευταίο. Μέχρι και το εξώφυλλο της κυκλοφορίας είναι αδιάφορο και σε καμία περίπτωση δεν είναι από αυτά που δεν σου τραβούν το μάτι να το τραβήξεις από κάποιο ράφι δισκοπωλείου.
Αν είστε τώρα από αυτούς που σας αρέσουν σχήματα όπως Survivor, Journey, Boston ή λατρεύετε την προσωπική πορεία των Jeff Scott Soto και Joe Lynn Turner, μπορείτε απλά να δώσετε μια ευκαιρία στο project αυτό μήπως και σας κερδίσει (σ.σ.: αν και αμφιβάλλω). Εγώ προσωπικά το προσπερνώ αδιάφορα δίχως ενδοιασμό. Ώρα να πάμε παρακάτω.
3/10
Νίκος Σιγλίδης
nicklasinferno@gmail.com