Οι Sundressed ξεκίνησαν το ταξίδι τους στον χώρο του emotional indie punk/alternative rock το 2012 στην Αριζόνα των Ηνωμένων Πολιτειών. Η σύνθεση της μπάντας έχει ως εξής: Trevor Hedge στα φωνητικά, Aj Peacox σε κιθάρα και φωνητικά, Matt Graham στην κιθάρα, Justin Portillo στο μπάσο και Vic Chan στα τύμπανα. Στα σχεδόν δέκα έτη που βρίσκονται στο προσκήνιο έχουν κυκλοφορήσει ακόμα ένα live album, δύο EPs και δύο full-length albums. Πρόσφατα λοιπόν κυκλοφόρησε και το τρίτο τους full-length με τον τίτλο “Home Remedy”.
Ο δίσκος περιέχει δέκα κομμάτια που η διάρκειά τους είναι περίπου δύο με τρία λεπτά. Οι στίχοι τους είναι ιδιαίτεροι, γεγονός που με χαροποιεί αρκετά. Τα αγόρια γράφουν για διάφορες ψυχικές ασθένειες και προτρέπουν τον κόσμο να ζητάει βοήθεια. Θα τολμήσω να πω ότι αυτή τη θεματολογία στους στίχους, την συναντάμε αρκετά συχνά πλέον και θέλω να ελπίζω ότι δεν είναι απλώς μια μόδα που θα περάσει με τον καιρό. Χιλιάδες άνθρωποι εκεί έξω παλεύουν με τους δικούς τους δαίμονες οπότε καλό θα ήταν να μην «εκμεταλλεύεται» κανείς αυτή την κατάσταση. Προφανώς και δεν λέω ότι οι Sundressed κάνουν κάτι τέτοιο, μια γενική αναφορά ήταν.
Πέραν αυτών, οι στίχοι τους είναι σχετικοί και με πιο ήπια θέματα όπως τη μειωμένη αυτοπεποίθηση που μπορεί να έχει κάποιος. Στο “Sensitive Motherfucker” για παράδειγμα, ακούμε τον Trevor να περιγράφει το πως συμπεριφέρεται ένα ευαίσθητο αγόρι με μειωμένη αυτοπεποίθηση. Αν έχω καταλάβει λάθος, ζητώ προκαταβολικά συγνώμη.
Πάμε όμως πιο πολύ στο θέμα μας. Τους αξίζουν πολλά μπράβο που επιλέγουν να ασχοληθούν με τόσο ευαίσθητα θέματα αλλά πιστεύω ότι πιο πολύ θα τους εκτιμήσει κάποιος που βιώνει αυτές τις καταστάσεις παρά κάποιος σαν εμένα. Δε λέω, έχω και εγώ τις διαταραχές μου όπως όλοι μας, δεν μπόρεσα να βρω τίποτα όμως που να με κερδίζει. Δε μηδενίζω τη δουλειά που έχουν κάνει και τον κόπο που έχουν ρίξει αλλά μάλλον είμαι δύσκολος ακροατής.
Το αποτέλεσμα που άκουγα, φαινόταν φασαρία στα αυτιά μου. Ίσως θα ήταν προτιμότερο να ακούγονται λίγο πιο ξεκάθαρα τα όργανα και να μη μπουκώνουν τα φωνητικά. Τα πολυφωνικά μέρη ειδικά ήταν βάσανο. Κιθάρες να πνίγουν τις φωνές, πιατίνια από τα τύμπανα να καλύπτουν τα άλλα δύο και πάει λέγοντας. Έχουν πολύ καλές ιδέες αλλά πρέπει να βελτιωθεί η αποτύπωση τους. Χάνουν αρκετά από την κακή παραγωγή. Μακάρι η επόμενη δουλειά τους να είναι καλύτερη από αυτή.
5,5/10
Χριστίνα Γιαννούλη
giannouli.christina3@gmail.com