Το αποτέλεσμα που θα πρόκυπτε από μια φανταστική συνάντηση των Heart και των The Devil’s Blood επιχειρεί να ανακαλύψει στον τρίτο δίσκο της η μπάντα από το Detroit. Το κουαρτέτο σχηματίστηκε το 2017 με μπροστάρισσα την τραγουδίστρια Karen O’Connor. Την ίδια χρονιά κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους “This Ain’t No Mating Dance” και δύο χρόνια αργότερα το “No God? No Problem” που διατίθεται και σε βινύλιο. Η ιταλική Argonauta δεν άργησε να καταλάβει την ιδιαίτερη περίπτωση που είχε μπροστά της και τσίμπησε το κουαρτέτο από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Το “Damn! That Was Easy” για τον οποίο θα μιλήσουμε εδώ είναι ο πρώτος δίσκος τους που κυκλοφορεί με την σφραγίδα της εν λόγω δισκογραφικής εταιρείας. Έξυπνη κίνηση από την Argonauta καθότι μιλάμε για πραγματικά αξιόλογο υλικό εδώ πέρα. Στα εννέα κομμάτια του δίσκου, δεν υπάρχει αδιάφορη στιγμή. Το “Lying Again (Explain)” με την συμμετοχή της ανερχόμενης δύναμης στην jazz σκηνή Carmel Liburdi είναι μια καταπληκτική blues μπαλάντα με ένα απρόσμενο heavy metal ξέσπασμα στο τέλος, αποτελεί από μόνο του μια καλή αφορμή να ακούσει κανείς την κυκλοφορία. Αλλά δεν είναι η μοναδική.
Στο “Another Page” ο κιθαρίστας της μπάντας Gordie Kasza δημιουργεί ένα ονειρεμένο heavy blues solo που συνειρμικά φέρνει στο νου από Neil Young μέχρι Ritchie Blackmore. Αυτή η μπάντα μπορεί πραγματικά να κάνει ό,τι γουστάρει μουσικά, ακροβατώντας ποτέ μεταξύ Deep Purple και Jefferson Airplane, όπως στο εναρκτήριο “Right On My Level” και πότε έχοντας μια εντελώς χύμα, punk ιδιοσυγκρασία, όπως στο «σκανταλιάρικο» “Conscious”. Και να ανταποκρίνεται σε όλους αυτούς τους ρόλους εξαιρετικά πειστικά.
Η έντονη συναυλιακή δραστηριότητα που έχουν επιδείξει δεδομένου τόσο του χρονικού διαστήματος της ύπαρξής τους, όσο και των συνθηκών που ακολούθησαν του σχηματισμού τους με την παγκόσμια πανδημία, είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Η χημεία μεταξύ των μουσικών είναι αξιοσημείωτη και λειτουργεί άψογα σε όλα τα επίπεδα. Δεν είναι όμως αυτό το καλύτερο στοιχείο του “Damn! That Was Easy”. Ούτε οι καυστικοί στίχοι της O’Connor. Είναι ότι ακούς έναν δίσκο που μπορείς να τον χαρακτηρίσεις, πολύ αντιμουσικά αλλά εκτός εισαγωγικών, sexy. Περίεργη λέξη για να περιγράψεις δίσκο αλλά ειλικρινά αν τον ακούσετε δεν θα βρείτε κάποια που να τον αντιπροσωπεύει καλύτερα.
Η αλήθεια είναι πως από την πρώτη νότα μέχρι την τελευταία, ο δίσκος παραπέμπει σε μια εντελώς διονυσιακή διάθεση, που τον κάνει να ακούγεται όσο 70s προσπαθούν για παράδειγμα να ακουστούν μπάντες σαν τους Lucifer ή τους Horisont, αλλά παρά το καλογυαλισμένο της προσπάθειάς τους δεν πείθουν ούτε με εισαγγελική εντολή. Ε, τούτοι εδώ πείθουν. Αν και καλογυαλισμένους δεν τους λες. Και λαθάκια υπάρχουν, και στιγμές που η O’Connor το παρακάνει ερμηνευτικά. Αλλά είναι τέτοιο το πνεύμα της μπάντας, που το λουστράρισμα του ήχου και των επιδόσεων τους θα αφαιρούσε πόντους από την δυναμική που έχουν.
Η οποία, ας μην το κρύψουμε, παραπέμπει σε μια πολύ συγκεκριμένη κατάσταση. Ακούστε το “Follow Me” λίγο πριν την εκπνοή του δίσκου, όταν θα είστε με το ταίρι σας. Ή ακόμα καλύτερα, με κάποιο άτομο που φιλοδοξείτε να πετύχετε μια τέτοια συνθήκη. Η επίτευξη της τελευταίας, θα αποτελέσει όσο εύκολη δουλεία υπόσχεται η μπάντα να είναι, στον τίτλο του δίσκου. Για να το θέσουμε όσο πιο ευγενικά μπορούμε, θα έχετε να ευχαριστείτε τόσο τους The Lucid Furs, όσο και την προτροπή της γράφουσας μετά. Σας το λέω εγώ η Λεμονιά. Που ‘κανα χίλια προξενιά.
8/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com