Η κυρία Evelyn Owen, πίσω στη δεκαετία του ’30, δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί πως η καραμπινάτη δημιουργία της από σάρκα και οστά θα γινόταν τίτλος μουσικής τέχνης ή αν θέλετε στην καθομιλουμένη όνομα μπάντας. Το γλυκό Λινάκι, ήταν η κατασκευάστρια επαναληπτικού οπλοπολυβόλου της Αυστραλίας.
Αυτό προφανώς ήταν αρκετό για να γεννήσει τη μεταφορά της βίας του όπλου αυτού στη μουσική των φίλων μας που φέρουν αυτήν την ονομασία. Η μουσική τους θα μπορούσε να συνοδεύει ευχάριστα ακόμα και cult ταινίες βίας. Μέσα από τη δουλειά αυτή, οι οπλαρχηγοί εκφράζουν ανοιχτά και ξάστερα ενοχλήσεις της καθημερινότητας.
Πρώτη εντύπωση από τους punk rockers; Σοβαρά θέματα με ποδηλάτες που εμποδίζουν εσκεμμένα την ομαλή κυκλοφορία στην Αυστραλία. Οικονομικά προβλήματα προερχόμενα από το μέγεθος των ενοικίων. Ακόμα και ο πρόεδρος της Αμερικής όταν κάνει την παρουσία του στην οθόνη τους βγάζοντας ανακοινώσεις, κάνει τις τρίχες τους κάγκελο. Με τόση ενέργεια λοιπόν ήταν λογικό να μας παρουσιάσουν αυτό το EP που περήφανα φέρει τον αρμόζοντα τίτλο για βιασμό κοινωνικών προτύπων.
Είχα καιρό να ακούσω αυτό το στυλ είναι η αλήθεια. Γεμάτοι αντίδραση, μέσω γρήγορων ρυθμών σε όλες τις συνθέσεις τους. Old-school punk που εύκολα φέρνει αναμνήσεις Sex Pistols. Ωπ! Πάλι με όπλα έχουμε να κάνουμε. Τυχαίο; H παραγωγή εδώ είναι ακριβώς στα μέτρα που θα περίμενες να ακούσεις, σ’ ένα δίσκο παλιού αναλλοίωτου punk. Ε, ίσως λίγο καλύτερη.
Στα τύμπανα, εννοείται θα βρείτε ταχείες δημιουργίες που μαζί με την ρυθμική κιθάρα θα τεντώσουν τα νεύρα σας. Ό,τι πρέπει για να ξαλαφρώσεις από το θυμό σου, σπάζοντας πράγματα ή κεφάλια. Πολύ δειλά, θα διακρίνετε και λίγο hardcore νοοτροπία αλλά όχι σε τόσο εμφανή βαθμό. Δεν θα σου θυμίσουν The Exploited. Το μπάσο κάνει πολύ καλή παρουσία για το ιδίωμα, δίνοντας την αίσθηση πως το φάντασμα του Lemmy πλανάται μέσα στα ακούσματα του μπασίστα. Η lead κιθάρα φέρνει ανακουφιστική μελωδία, παλεύοντας με τα κύματα βίας των υπολοίπων.
Είναι σίγουρο πως η δουλειά αυτή επέφερε μια βαθιά ανάσα ανακούφισης στους ενεργειακούς τύπους. Είναι εμφανές ότι κάποια πράγματα που τους ενοχλούσαν θα τα αντιμετωπίζουν πλέον πιο λογικά. Δε θα μπορούσαμε να μην βγάλουμε αυτό το συμπέρασμα μετά την ωμή απόδειξη στα φωνητικά του συγκροτήματος. Φωνάζουν από μόνα τους σαν σε αγγλική ταινία ποδοσφαιρικής βίας.
Μόνο αρνητικό, η διάρκεια των κομματιών. Σε αφήνουν να αναζητάς λίγο ακόμα, πεινασμένος, λίγη ανέμελη ενέργεια και χαβαλέ. Οι φίλαθλοι (εδώ γελάμε) και οι αντιεξουσιαστές, θα γουστάρουν να διασκεδάσουν στην παραλία, στην πλατεία, αλλά και σε σχολεία, με τον επιθετικό χαρακτήρα της μουσικής αυτής να χαϊδεύει τ’ αυτιά τους.
6/10
Σπύρος Γρηγορίου
spyridongrigoriou@yahoo.com