Έχω ένα θέμα. Όταν βλέπω την λέξη “μοντέρνο” στην πρώτη παράγραφο βιογραφικού θεωρώ δεδομένο πως αυτό που θα ακούσω δεν θα είναι και τόσο μοντέρνο. Και σχεδόν πάντα πέφτω μέσα. Και το ίδιο μπορώ να πω για την περίπτωση των Tomorrow Is Lost που προσωπικά θα τους θεωρούσα μοντέρνους αν τους είχα ακούσει πριν περίπου είκοσι χρόνια.
Το εύπεπτο rock τους το έχουμε ξανακούσει από πολλά συγκροτήματα και θα μπορούσε κάποιος να το ακούσει και σε soundtrack κάποιας περιπέτειας περασμένης δεκαετίας. Κοφτές κιθάρες με αρκετά εφέ που ξεχνάνε ότι rock κομμάτι χωρίς soloείναι ό,τι τα γεμιστά χωρίς τον κιμά.
Και το κακό είναι ότι έχουν καλές στιγμές στον δίσκο τους. Όταν δεν αναλώνονται σε “παιδικά” θέματα μπορούν να γράψουν κομμάτια όπως το πολύ δυνατό “Too Young To Know” ή το μοντέρνο μεν, έξυπνο δε “Electric” ή το πιο καθαρόαιμο rock “Therapy”. Αλλά αυτά δυστυχώς συνυπάρχουν με μετριότητες όπως τα “Pause Rewind” ή “Wildchild” και κάπως έτσι πάει όλη η δουλειά.
Κρίμα επίσης για την Cass King που πραγματικά κάνει ότι μπορεί με το υλικό που έχει στα χέρια της και έχει καλό λαρύγγι το οποίο μπορεί και παρουσιάζει στις (λίγες) καλές στιγμές του δίσκου. Νέοι άνθρωποι είναι και έχω την αίσθηση ότι μπορεί να κάνουν κάπου στην διαδρομή μια ποιοτική στροφή όπως αυτή των Asking Alexandria. Ταλέντο υπάρχει αλλά αναλώνεται. Μέχρι την επόμενη φορά…
6/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com