Οι Vile Creature είναι ένα blackened doom ντουέτο από το Οντάριο του Καναδά. Δημιουργήθηκαν το 2014 και μέχρι τώρα έχουν κυκλοφορήσει δυο ολοκληρωμένα albums, το “A Steady Descent Into The Soil” το 2015 και το “Cast Of Static And Smoke” το 2018. Παίζουν ένα μείγμα sludge/drone/doom metal με μια άκρως σκοτεινή ατμόσφαιρα.
Δυστυχώς ξεκινάμε άσχημα. Πού πάτε ρε παιδιά με τέτοιο εξώφυλλο, τι συμβολισμό θέλετε να περάσετε με αυτή την αηδία; το προσπερνάμε και πάμε στα του δίσκου. Υπάρχουν πέντε κομμάτια τα οποία με βασάνισαν αρκετά στο άκουσμά τους. Το “Harbinger Of Nothing” ανοίγει το δίσκο και αμφιταλαντεύομαι για το πώς μου φάνηκε. Μεγάλο σε διάρκεια, τα φωνητικά με κραυγές προσπαθούν να δημιουργήσουν κλίμα φρίκης και με την μουσική να ακούγεται κάποιες στιγμές τόσο μα τόσο βαρετή και μονότονη. Βαριές κιθάρες στην αρχή με τέρμα την παραμόρφωση και με ένα αρκετά μεγάλο ατμοσφαιρικό διάστημα από την μέση και προς το τέλος το οποίο με κράτησε στο να το προσέξω λίγο περισσότερο.
Ακολουθεί το “When The Path Is Unclear” που συνεχίζει στους καταπιεστικούς ήχους του doom και του metal, περικλείεται με ένα σκοτεινό πέπλο παρουσιάζοντας μας τις πιο σκοτεινές στιγμές της μπάντας. Και εδώ το ατμοσφαιρικό τμήμα του κομματιού μου άρεσε ενώ το δυνατό με τον λασπώδη ήχο τμήμα του δεν με ενθουσίασε και μου φάνηκε αδιάφορο και πάλι.
Το “You Who Has Never Slept” είναι το τρίτο στη σειρά κομμάτι με έναν επικό ρυθμό στην αρχή με τα drums να βοηθούν σε αυτό και με τις κραυγές και πάλι να δημιουργούν απελπισία σε αυτούς που το ακούνε. Στην συνέχεια το κομμάτι γίνεται βαρετό και επαναλαμβανόμενο με τα φωνητικά να κουράζουν ακόμη περισσότερο.
Αισίως έφτασα στο τέταρτο και θεωρώ ότι τα έξι λεπτά γυναικείων χορωδιακών ύμνων του “Glory! Glory!” είναι πολλά. Θα μπορούσε να ήταν μικρότερο σε διάρκεια για να κάνουν ένα όμορφο διάλειμμα από το όλο βαρύ κλίμα του δίσκου. Στο τελευταίο κομμάτι “Apathy Took Helm!” το μείγμα που μας προσφέρουν είναι λίγο μπερδεμένο καθώς συνδυάζουν sludge και κραυγές με τις ψαλμωδίες και την ηρεμία κάτι το οποίο θέλει αρκετά ακούσματα και προσπάθεια για να το χωνέψει κάποιος.
Οι Καναδοί είναι αντιφατικοί στις συνθέσεις τους. Σε αντίθεση με τα περισσότερα συγκροτήματα αντί να απορρίπτουν τον Χριστιανισμό, τα μέλη της μπάντας απορρίπτουν τις καταπιεστικές ταυτότητες φύλου. Το “Glory, Glory! Apathy Took Helm!” συγχωνεύει την αργή, στοχαστική doom πλευρά των προηγούμενων δίσκων τους με τον μουσικό πειραματισμό και την εξερεύνηση στα μουσικά κομμάτια που υπάρχουν εδώ.
Να σημειώσω ότι τα φωνητικά πρέπει να αλλάξουν αν θέλουν να δουν καλύτερες μέρες σαν συγκρότημα. Υπάρχουν στιγμές που γίνεται κουραστικό και ενοχλητικό αυτό το συνεχόμενο στυλ με τις κραυγές. Γενικά ο δίσκος κουράζει, ακούγεται ρηχός στο σύνολο του και σε συνδυασμό με τα φωνητικά γίνεται εκνευριστικός, δεν είναι και ό,τι καλύτερο θα μπορούσε κάποιος να ακούσει.
4/10
Νίκος Λίλλης
nikos_lillis@hotmail.com