Οι Αθηναίοι we.own.the.sky έκαναν πολύ αισθητό το όνομα τους στην underground σκηνή το 2013 όταν και κυκλοφόρησαν το εκπληκτικό αυτοχρηματοδοτούμενο EP τους, ”The Glass/Nails”. Κάποια στιγμή, πριν 1 χρόνο περίπου, που εγώ ο ίδιος το αναζήτησα μιλώντας απευθείας με την μπάντα, ήταν αργά καθώς είχε ήδη εξαντληθεί.
Το άκουσμα της είδησης για το ντεμπούτο τους λοιπόν, με είχε σε αναμμένα κάρβουνα, πόσο μάλλον ότι θα υπήρχαν και 300 κόπιες βινυλίου που θα έψαχναν ένα ζεστό σπιτικό. Πρώτη μέρα κυκλοφορίας ήμουν εκεί, έκανα μία από τις 300 δική μου και κατευθείαν σπίτι και στο πικάπ. Οι πρώτοι ήχοι αποτελούσαν και την πρώτη επαφή μου με το album, καθώς επίτηδες δεν είχα ασχοληθεί με οτιδήποτε πιθανώς να είχε διαρρεύσει στο διαδίκτυο μέχρι τότε. Είμαι της γενιάς άλλωστε που ευχαριστιόταν ένα album αφού είχε κυκλοφορήσει και δεν το ξεχνούσε μετά τη μέρα της κυκλοφορίας του. Σύντομη εισαγωγή και μπάσιμο με το “Transmissions Of Static”. Εδώ είμαστε, λοιπόν. Post rock, στα όρια του metal σε στιγμές, με πολλά ακουστικά περάσματα. Όλο το ύφος των we.own.the.sky συνοψίζεται σε αυτό το πρώτο κομμάτι. Δυναμικό μπάσιμο, ήπιο πέρασμα και ξανά κύκλος. Στα ίδια μονοπάτια, με πιο μεγάλη ένταση κινείται το “Muzzle”. Τα περάσματα του είναι λίγο πιο δυναμικά, το main riff του πάντως είναι σχετικά πιο αδύναμο από του Transmissions. Το “Penny For Your Thoughts” είναι η πιο συγκλονιστική στιγμή του δίσκου και έμελε να μην ξεπεραστεί μέχρι το τέλος της ακρόασης. Το κυρίως θέμα του είναι απλά αξεπέραστο. Σκαλωτικό μέχρι εκεί που δεν πάει. Είναι ίσως και το πιο ιδιαίτερο σημείο ενός δίσκου που αν έχει ένα μειονέκτημα, αυτό είναι πως κινείται σε safe μονοπάτια. Το “Earths Collide” έχει μελωδιάρες, είναι άριστα στημένο, αποτελεί ιδανική συντροφιά και μπορεί να σε ταξιδέψει αλλά του λείπουν τα σημεία που θα σε κάνουν να γουρλώσεις τα μάτια και να πεις «τι έγραψαν οι άνθρωποι». Αυτό το τελευταίο το κατάφερε για μένα το “Penny For Your Thoughts”. Το έκανε από την πρώτη ακρόαση και συνεχίζει να το κάνει ακόμα και δύο μήνες μετά. Μέχρι και η ονειρική αλλαγή μετά τα μισά του είναι ιδανική, ακριβώς εκεί που πρέπει να σου δώσει το σωστό γύρισμα που περιμένεις. Η πρώτη πλευρά του δίσκου κλείνει με το “22 Halo”. Το πιο χαμηλών τόνων τραγούδι μέχρι τώρα. Ακουστικές κιθάρες, όμορφες μελωδίες και μια νοσταλγική ατμόσφαιρα, το βοηθούν να ξεχωρίσει και να αποτελέσει μια ακόμα από τις μεγάλες στιγμές του “Earths Collide”. “Parasitic” στο άνοιγμα της δεύτερης πλευράς και επιστρέφουμε στη συνταγή riff, ακουστικό πέρασμα, επανάληψη κυρίως θέματος και εμπλουτισμός με κάποιες ακόμα κιθαριστικές μελωδίες στο δεύτερο μισό. Ωραίο κομμάτι, μέχρι εκεί. Τα ίδια ισχύουν και στο “yodatrainschewbacca” το οποίο εκτός από τον τίτλο του που δε θα μάθω ποτέ, το θεωρώ σαν την πιο αδύναμη στιγμή του δίσκου. Τελευταία επαφή με το album, το “Retrospect”, κλείνει το δίσκο ακριβώς όπως έκλεισε η πρώτη πλευρά με το “22 Halo”. Οι ρυθμοί πέφτουν, οι ήπιες μελωδίες παίρνουν τα ηνία και το ταξίδι πλησιάζει στο τέλος του σε γαλήνια νερά. Όμορφο κλείσιμο μιας άρτιας δουλειάς.
Κάπου εδώ, δεν πρέπει να αμελήσουμε να αναφέρουμε ότι το τελικό mastering του album έχει αναλάβει ο «πολύς» Jens Bogren (Opeth, Katatonia, Leprous etc.) κάτι που αντικατοπτρίζεται στο τελικό αποτέλεσμα. Συμπερασματικά, το “Earths Collide” είναι ένα πλήρες album, εξαιρετικό σαν ντεμπούτο, που όμως δεν είμαι σίγουρος ότι ξεπερνάει το εκπληκτικό EP τους του 2013. Έχει σίγουρα τη δυνατότητα να ανεβάσει τη μπάντα, και να της δώσει μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα. Εγώ προσωπικά θα το ευχαριστηθώ και θα περιμένω το στοιχείο της έκπληξης στο επόμενο.
80%
Θοδωρής Χριστοδουλόπουλος
miserys_crown@freemail.gr