Werewolves – The Dead Are Screaming (Prosthetic)

Οι Αυστραλοί Werewolves μπορεί να αποτελούν νεοσύστατο σχήμα, αλλά τα μέλη τους έχουν μακροχρόνια πορεία σε σχήματα ακραίου ήχου της εγχώριας σκηνής, όπως οι Psycroptic, Ruins, King, The Berzerker και The Antichrist Imperium. Το σχήμα παίζει grindcore στο ύφος των Napalm Death με αρκετές αναφορές στο death metal της Florida, με κύριους ιχνηλάτες τους εκπροσώπους της σκηνής της Tampa, Hate Eternal.

Ενώ ο Matt Wilcock βρίθει κιθαριστικών ικανοτήτων ανάλογων του Eric Rutan ή του Jack Owen, οι αντίστοιχες συνθετικές προσπάθειες του βρίσκονται σε απλά ικανοποιητικό επίπεδο. Το The Dead Are Screamingπεριέχει ποιοτικό ακραίο metal, με κομμάτια  σαν τα Beating Those We Despise και Irate να αποτελούν άξιους εκφραστές του ιδιώματος μεν, αλλά να μην αγγίζουν την ιδιοφυΐα ενός Festering In The Cryptή ενός “Path To The Eternal Gods δε.

Ο drummer του συγκροτήματος Dave Haley καταθέτει τα διαπιστευτήρια του στο φινάλε του δίσκου Showering Teeth και είναι όλα αποδεικτικά του γεγονότος ότι ο «μπαμπάς» Pete Sandoval έχει παιδιά σε κάθε ήπειρο, ενώ ο τραγουδιστής και μπασίστας Sam Bean είναι επαρκής, αλλά του λείπει η στόφα που κάνει τραγουδιστές όπως ο Kelly Shaefer ή ο John Tardy να ξεφεύγουν από την παγίδα να ακουστούν μονότονοι ή επίπεδοι. Το τελευταίο είναι μια γενικότερη επισφάλεια αυτού του υποείδους, από την οποία δεν κατάφεραν ξεφύγουν τραγούδια μεγαλύτερης διάρκειας όπως το Dogknotted”. Η μίξη του Joe Haley και το artwork του Mitchell Nolte ακολουθούν πλήρως την φιλοσοφία της Earache, σε σημείο να στοιχηματίζεις ότι το τελευταίο προέρχεται από τον Paul Romano.

Το ντεμπούτο των Αυστραλών είναι ευχάριστο σαν άκουσμα και τίμιο σε προθέσεις και περιεχόμενο, αλλά δεν γνωρίζω κατά πόσο μπορεί να θεωρηθεί αυτό που θα λέγαμε απαραίτητο για κάθε ενημερωμένη δισκοθήκη κάθε φίλου του extreme metal. Το The Dead Are Screaming εγκλωβίζεται στη μέγγενη να μπορεί να γίνει εύκολα αποδεκτό από τον μέσο ακροατή των Hate Eternal, Napalm Death και Oblivion, αλλά όχι αρκετά αξιομνημόνευτο ή απαραίτητο για αυτόν.

Μάλλον επειδή  δημιουργήθηκε στη λάθος ήπειρο ή στη λάθος εποχή. Πάντως, οι συγκρίσεις στο δελτίο τύπου με Marduk και Mortician, σχήματα που φέρουν χαρακτηριστικό και ευδιάκριτο αποτύπωμα ανεξαρτήτως γούστου του καθενός, είναι το λιγότερο ατυχής. Καλοί, αλλά λίγοι.

5,5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com

Σχετικές δημοσιεύσεις

Phil Campbell And The Bastard Sons – Kings Of The Asylum (Nuclear Blast)

Mercenary – Soundtrack For The End Times (NoiseArt)

Lancer – Tempest (Fireflash)