Δεν ξέρω αν θυμάστε μια ταινία όπου 2 σχολιαρόπαιδα ανακαλύπτουν και επαναφέρουν στη ζωή έναν άνθρωπο των σπηλαίων. Χαζό-early 90’s αμερικανιά ήταν αλλά μπορεί να περιγράψει κάλλιστα την κατάσταση των Condemned. Στην ταινία σπηλαιάνθρωπός δεν είχε ιδέα πώς να συμπεριφερθεί στην τότε μοντέρνα κοινωνία, οι φίλοι μας από εδώ έχουν το ίδιο πρόβλημα. Κανείς δεν είπε ότι είναι κακό να κυκλοφορείς δίσκο 27 χρόνια(!) μετά την τελευταία σου δουλεία, αντιθέτως. Τα κακά μαντάτα έρχονται όταν παίζεις πάνω κάτω τα ίδια πράγματα με τότε. Τότε το hardcore (ας πούμε) punk μπορεί να ήταν προοδευτικό άλλα υπάρχει ένα πολύ πολύ σημαντικό κομμάτι που ο κάθε μουσικός πρέπει να κατέχει και να χρησιμοποιεί. Λέγεται εξέλιξή. Αυτός ο δίσκος ακούγεται σαν να ξεπετάχτηκε από γκαράζ της δεκαετίας του ’80, χωρίς ζωτικές ενδείξεις, με κούρασε, παρότι μικρής διάρκειας και δεν νομίζω ότι θα μπω ξανά στον κόπο να το ακούσω, όσο για τις συνθέσεις, βαρετές χωρίς κάποιο ιδιαίτερο skill level, που περιορίζονται στα 3 power chords ανά κομμάτι Αν από την άλλη ασχοληθώ με την παραγωγή… δεν ξέρω από πού να αρχίσω. Από τα τύμπανα που ακούγονται σαν τα κατσαρολικά της θείας Νίτσας ή το όλο flat αποτέλεσμα. Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω μερικούς ανθρώπους…
3/10
Αγγελική Καπίρη