Έχουν περάσει δεκατέσσερα χρόνια από την κυκλοφορία της τελευταίας προσωπικής δουλειάς του Gary Hughes, “Veritas”, και τρία από την κυκλοφορία του τελευταίου δίσκου των Ten, “Illuminati”. Με τρείς δεκαετίες ενεργής δισκογραφικής παρουσίας στην πλάτη του, ο Βρετανός τραγουδιστής και μουσικός έχει καταφέρει τόσο με το προσωπικό του σχήμα, όσο και με τους Ten να διατηρήσει ψηλά τον πήχη ποιότητας, προσφέροντας καλοπαιγμένο AOR και μελωδικό hard rock που δεν αφήνουν φίλους του είδους και μη, ασυγκίνητους. Το φετινό του πόνημα, “Waterside” δεν αποτελεί εξαίρεση.
Το σήμα κατατεθέν του δίσκου είναι η ζεστή χροιά του και οι κατά κύριο λόγο mid-tempo συνθέσεις με κύριο άξονα το πιάνο (“All At Once It Feels Like Believe”, “Screaming In The Halfflight”). Έχουμε ορισμένα πιο γρήγορα, up-tempo κομμάτια (“All At Once It Feels Like Believe”, “Screaming In The Halfflight”) αλλά οι ερμηνείες του 56χρονου Hughes απογειώνονται ξεκάθαρα στην πρώτη περίπτωση.
Τα μελωδικά κιθαριστικά leads του Dann Rosingana χαρίζουν πόντους στα κομμάτια αλλά δυστυχώς το ίδιο δεν μπορεί να ειπωθεί για την αντίστοιχη συνεισφορά του Darrel Treece–Birch στα πλήκτρα και στα τύμπανα. Εικάζω ότι τα τελευταία είναι, κατά το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου τουλάχιστον, προϊόν κάποιου προγράμματος κι όχι φυσικά παιγμένα. Αλλά ακόμα κι αν κάνω λάθος, το αποτέλεσμα ακούγεται ελλιπές και σε καμία περίπτωση δεν είναι αντάξιο τόσο της συνθετικής αξίας των κομματιών, όσο και της καταπληκτικής δουλειάς που έχει γίνει στα φωνητικά και στις κιθάρες.
Ειδικότερα, το “Save My Soul” παραπέμπει ευχάριστα στο “Gary Hughes” του 1992 με κιθάρες προσανατολισμένες στους Whitesnake και φωνητικά ανάλογης ιδιοσυγκρασίας. Το καλό είναι ότι σε αντίθεση με τον αγαπητό Coverdale, οι επιδόσεις του Hughes φαίνεται να βελτιώνονται στο πέρασμα του χρόνου. Το επιπλέον γρέζι που έχει αποκτήσει η φωνή του ταιριάζει γάντι με συνθέσεις όπως αυτή. Από την άλλη, κομμάτια σαν το “Runaway Damned” διαθέτουν έναν πιο μελωδικό χαρακτήρα που παραπέμπει στους Pride Of Lions και τις ερμηνείες του Toby Hitchcock, με τις μελωδίες να προέρχονται από το σύμπαν του Neil Diamond. Το ίδιο ισχύει και για το “Electra–Glide”, με το ηλεκτρικό πιάνο στην εισαγωγή να έχει κάτι από άρωμα 70s και Queen και το μπάσο του David Rosingana να παίζει ένα ιδιότυπο, jazz παιχνίδι με τα riffs του Dann.
Οι αναφορές στους Ten και την προηγούμενη δισκογραφία του Hughes δε θα μπορούσαν να λείπουν, με αποκορύφωμα το εναρκτήριο “All At Once Feels Like I Believe”, που θα μπορούσε άνετα να είναι χαμένο κομμάτι από το “Precious Ones” EP του 1997. Συνολικά, έχουμε έναν εξαιρετικό δίσκο, που όμως σαμποτάρεται από τον ήχο τυμπάνων και πλήκτρων. Αμφότερα δεν κάνουν καμία προσπάθεια να τον αβαντάρουν στο βαθμό που του αξίζει. Φαντάζομαι ότι για τους ίδιους λόγους, το υλικό πολύ πιθανό να αναδειχθεί πολύ καλύτερα στο σανίδι. Σε κάθε περίπτωση, τραγούδια σαν το “Lay Down” αξίζουν την προσοχή σας.
7,5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com