Manic Sinners – King Of The Badlands (Frontiers)

Μια ακόμη μέρα, ένας ακόμη δίσκος και αυτή τη φορά πρόκειται για το νέο album των Manic Sinners. Το εν λόγω τρίο έχει καταγωγή από τη Ρουμανία αλλά και τη Γερμανία. Το μόνο που ξέρουμε για τα παλικάρια, είναι πως ο τραγουδιστής τους κέρδισε τη Eurovision το 2016. Κατά τα άλλα, θεώρησαν ασήμαντο να γράψουν λίγα λόγια ουσιαστικά για την μπάντα. Γιατί αν δεν καθίσω να ψάξω κάτω από πέτρες και μέσα σε λαγούμια πληροφορίες για τον καθένα εκεί έξω, δεν θα πάει καλά η μέρα μου. Κατάλαβες αγαπητέ μου αναγνώστη; Κατάλαβα να λες.

Πότε ιδρύθηκαν ας πούμε; Πόσα albums έχουν βγάλει ή αν αυτό εδώ το νερόβραστο είναι το πρώτο τους; Όχι; Μόνο το ότι κερδίσαμε την «εουροβιζιόν» και από τότε λάβαμε όλη τη φήμη και τη δόξα, μόνο αυτό μας νοιάζει; Και για τους άλλους δύο μισή σειρά για το τι όργανα παίζουν; Προσωπικά δεν το δέχομαι και η μπάντα απορρίπτεται έτσι απλά. Για κάτι τέτοια ακούω πρώτα το album και μετά ψάχνω βιογραφικό, για να μην είμαι προκατειλημμένη και να τους δώσω μια ευκαιρία.

Πέραν τούτου λοιπόν, ούτε ο δίσκος ήταν εντάξει. Αδιάφορο και απαρατήρητο hard rock παίζουν. Φωνή καλή, μελωδία καλή αλλά τίποτα το πρωτότυπο. Έχει κορεστεί τόσο πολύ η μουσική βιομηχανία πλέον, που όλα ακούγονται το ίδιο. Μιλάμε για δώδεκα κομμάτια, που κάποια αγγίζουν και τα έξι λεπτά διάρκεια και το album σαν σύνολο είναι flat. Καμία κορύφωση, κανένα ενδιαφέρον, τίποτα. Στο όγδοο κομμάτι, το Nobody Moves”, ξύπνησα από τον λήθαργο και αυτό γιατί άλλαξε επιτέλους το ύφος του. Έγινε λίγο πιο βαρύ και σκοτεινό και με κέντρισε. Με τα προηγούμενα νόμιζα ότι έβαζα το ίδιο κομμάτι να ακούσω.

Έχει πάει όλο λάθος μαζί τους. Από όπου και να το πιάσω, τη δεδομένη στιγμή δε βρίσκω τίποτα σε αυτή τη μπάντα. Ωραία παίζουν ναι, η παραγωγή σωστή ναι, αλλά δε βρίσκω κάτι να με κρατήσει και να πω ότι αξίζει να ασχοληθώ παραπάνω με τη δουλειά τους. Όπως και να έχει, αυτό το κείμενο δεν είναι τίποτα περισσότερο από την άποψή μου. Ακούτε και αποφασίζετε τι σας ταιριάζει. Η βαθμολογία θα είναι αντιπροσωπευτική της δουλειάς τους και όχι της γνώμης μου.

6/10
Χριστίνα Γιαννούλη
giannouli.christina3@gmail.com

Σχετικές δημοσιεύσεις

Phil Campbell And The Bastard Sons – Kings Of The Asylum (Nuclear Blast)

Mercenary – Soundtrack For The End Times (NoiseArt)

Lancer – Tempest (Fireflash)