[Option Α]
Ανέκαθεν ήμουν φαν των Chaostar, και η αλήθεια είναι πως το ‘Anomima’ αποτελεί μια κυκλοφορία που περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία, καθώς το συγκεκριμένο project του Χρήστου Αντωνίου με αγγίζει σε ένα ακόμα επίπεδο, διότι, διατηρώντας ως ένα βαθμό τα metal στοιχεία, ο ήχος του βασίζεται σε μια μουσική που θεωρείται συχνά απρόσιτη από τους οπαδούς του εν λόγω ιδιώματος: την κλασική μουσική στην μοντέρνα εκδοχή της (πράγμα, που, βέβαια, ο συνθέτης κατορθώνει και μέσω της δουλειάς του με τους Septicflesh). Όντας, λοιπόν, διχασμένη και εγώ στους δύο αυτούς μουσικούς ‘κόσμους’ (της κλασικής και της metal), το εγχείρημα των Chaostar, με έναν άκρως πειραματικό χαρακτήρα, δε θα μπορούσε παρά να με ενθουσιάσει. Για να μπω στο θέμα, όμως, που είναι, εν προκειμένω, το ‘Anomima’, αυτή τη φορά ενισχύεται η θεατρικότητα του όλου συνόλου (η οποία, ωστόσο, πάντα ήταν έκδηλη) κυρίως μέσω του θεματικού άξονα, του μύθου της Μήδειας από την ομώνυμη τραγωδία του Αισχύλου, που ήταν, κατ’ εμέ μια πολύ ευφυής επιλογή για το ύφος των Chaostar, μιας και, ο ήχος τους δεν ξεφεύγει ποτέ (χμ.. ή σχεδόν ποτέ!) από την σκοτεινή υπόστασή του, κατ’ αντιστοιχία με την κτηνώδη και τραγική πτυχή της ανθρώπινης φύσης, όπως αποδίδεται στην ‘Μήδεια’. Η μουσική, ωστόσο, που θα συναντήσετε στο συγκεκριμένο άλμπουμ είναι τόσο περίτεχνα ‘σμιλευμένη’ που είναι ακατόρθωτο να εντοπίσετε οτιδήποτε το κτηνώδες σε αυτήν: τα ορχηστρικά σημεία είναι πιο καλοδουλεμένα από κάθε άλλη φορά, με την αίσθηση του μέτρου να κυριαρχεί και να ‘δένει’ άψογα με τα ,ως επί το πλείστον, διακριτικά ηλεκτρονικά στοιχεία, τους ήχους από ‘αλλόκοτα’ όργανα, το εξαιρετικό εφέ των κρουστών, που συχνά προσδίδουν μια πολύ επιβλητική χροιά στο όλο σύνολο και, τέλος, τα αιθέρια πλην εκφραστικά φωνητικά της Ανδρονίκης Σκουλά να παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στο ‘Anomima’. Πραγματικά είναι αξιοθαύμαστο το πώς καταφέρνει να τραγουδάει σε διαφορετικό στυλ και διαφορετική γλώσσα (!) σε κάθε κομμάτι. Πως εκφράζεται, όμως, στη νέα δουλειά των Chaostar, το πειραματικό στοιχείο; Σίγουρα με ένα αμάλγαμα ετερόκλητων μουσικών στοιχείων. Δηλαδή θα συναντήσετε, ακούγοντας το ‘Anomima’, όχι μόνο το κλασικό (ακόμα και με την λειτουργία- αναφορά της ‘idée fixe’) ή το metal στοιχείο (το οποίο εκδηλώνεται λιγότερο σε σχέση με τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους), αλλά και καθαρή jazz (βλ. ‘Charmer’), το πλέον αλλόκοτο- ριψοκίνδυνο ‘πλάκωμα’ ενός επικού χορωδιακού- ορχηστρικού σημείου με dubstep ήχους στο ‘Truth Will Prevail’ και, τέλος, το beat-άκι ‘outro’, ‘Canticles 2’. Ως guests στο ‘Anomima’ συμμετέχουν ο David Vincent των Morbid Angel, αλλά και ο Fernando Ribeiro των Moonspell, που ήταν ένας ακόμα λόγος να λατρέψω το άλμπουμ! Είναι ειλικρινά η αποθέωση της τολμηρής μουσικής δημιουργίας, υπερβαίνοντας με αξιέπαινο θράσος κάθε στερεοτυπικό περιορισμό. Τα συγχαρητήριά μου!
9/10
Μαριάνθη Μακροπούλου
[Option Β]
Εννέα ολόκληρα χρόνια ειχαμε ν’ ακούσουμε νέα δουλειά από τους Ambient/Darkwave/Neoclassical, «δικούς» μας, Chaostar… Εν έτη 2013 και μετά από την πολυπόθητη κι αναγκαία ευθυγράμμιση των κατάλληλων πλανητών, η μπάντα είναι έτοιμη να μας παρουσιάσει το νέο της υλικό, το οποίο ακούει στ’ όνομα “Anomima” και κυκλοφόρησε πανηγυρικά στις αρχές του Μάη, από την Season Of Mist (28 του μήνα θα κυκλοφορήσει στην Αμερική και θα είναι διαθέσιμο σε δύο εκδόσεις: cd + dvd / digipack και jewel case). Η πρώτη μου επαφή με τους Chaostar, έγινε σε ένα live, στο Fuzz Club, τότε που είχαν ανοίξει για τους Rotting Christ… Έμεινα απλά άφωνος! Καμία σχέση η μουσική τους με το όλο concept της βραδιάς, αλλά όταν είσαι μουσικός τέτοιου επιπέδου, πώς να μην σε αγκαλιάσει, ακόμα κι ένα τέτοιο κοινό; Συν του ότι, τα περισσότερα μέλη της μπάντας, είναι γνωστά στο χώρο του Metal κι από δραστηριότητες σε άλλες μπάντες του είδους. Στο “Anomima” θ΄ ακούσουμε την μουσική των Χρήστος Αντωνίου [Septic Flesh – (ενορχηστρώσεις, πλήκτρα)], Φώτης Βερνάδος [Septic Flesh – (τύμπανα, κρουστά)], Γιώργος Διαμαντόπουλος [παραδοσιακά όργανα: Bendir (Αραβικό, παραδοσιακό ταμπουρίνο), Kaval (Βαλκανικό, παραδοσιακό φλάουτο), Sarod (Ινδικό, παραδοσιακό έγχορδο), Yayli Τanbur (Τούρκικο, παραδοσιακό έγχορδο, με δοξάρι)], Χαράλαμπος Παρίτσης (ηλεκτρικό βιολί), Ανδρονίκη Σκούλα (φωνητικά) και Γιώργος Θερμός [The Silent Wedding – (πλήκτρα)], ο οποίος πρόσφατα αντικαταστάθηκε από τον Διονύση Χριστοδουλάτο [Sorrowful Angels]. Ο δίσκος αρχίζει με το “間 aka MA”, το οποίο έχει εισαγωγικό χαρακτήρα και είναι ο συνδυασμός φωνητικών (πότε απαγγελτικά ανδρικά, πότε της Ανδρονίκη) και του βιολιού, που έχει μεγάλο μέρος εκτέλεσης. Δεύτερο κομμάτι, το σπαραχτικό κι οπερετικό, “Un Pensiero Per Il Destino” (μια σκέψη για την τύχη) και “Sorrow Descending” (θλίψη φθίνουσα) για τη συνέχεια, επίσης οπερετικό, αλλά πιο θλιμμένο. Το “Medea” (Μήδεια) αρχίζει με μια απαγγελία από άντρα και συγκεκριμένα τον David Vincent (Morbid Angel) και την χρήση παραδοσιακών οργάνων, κάτι που γενικότερα θ’ ακουστεί πολύ στον δίσκο. Προς το τέλος του, θ’ ακούσετε εκκλησιαστικούς ψαλμούς με τη φωνή του Γιάννη Παπανικολάου. Όπως βλέπετε κι από τον τίτλο, το κομμάτι έχει άμεση σχέση με την Ελληνική Μυθολογία κι αυτό είναι που αποδίδεται κατά την διάρκεια του. Οι μυημένοι θα το εμπεδώσουν αμέσως. Ένα ευχάριστο, παραμυθένιο διάλειμμα με το “Dilate The Time” (διαστολή του χρόνου), με τη συνοδεία των κατάλληλων κρουστών και τη συμμετοχή του τον Fernando Ribeiro (Moonspell), στα φωνητικά και περνάμε στο “Les Reminiscenes Extatiques” (εκστατικές αναμνήσεις), που προφανώς αναπολεί καταστάσεις και σου περνάει αντίστοιχη ψυχολογία μέσα από τη μουσικότητα του. Στο “Truth Will Prevail” (η αλήθεια θα κυριαρχήσει), έχουμε χορωδιακά φωνητικά, μοντέρνο drumming, ηλεκτρονική μουσική με industrial προσθήκες και τον Christian Cambas στη σύνθεση των samples κι ένα πιο αναγεννησιακό κι ελπιδοφόρο χαρακτήρα, ενώ το “Fair Maiden” («όμορφη κόρη») είναι παιγμένο μόνο με πιάνο, σε σημεία και ντυμένο με τα σχεδόν acapela συγκλονιστικά φωνητικά της Ανδρονίκης. Το κομμάτι έχει ολόκληρη ιστορία πίσω του, μιας και μιλάει για την «Υπατία, την Αλεξανδρινή» και η βάση του στηρίζεται σε παραδοσιακή Κρητική μουσική. “The Charmer” (ο γόης) για τη συνέχεια, με τη συμμετοχή του Nick K. (Dear Dark Star), στο μπάσο. Καμία σχέση με τα προηγούμενα. Μεταφερόμαστε στη Νέα Υόρκη του 1910 και σε ατμόσφαιρα καμπαρέ…! Ενώ στο “L’ Idée Fixe” (η έμμονη ιδέα) έχουμε κάποια ανατολίτικα στοιχεία, συνδυασμένα με “φουτουριστικά” πλήκτρα, κρουστά και απαγγελίες. Το “Misery’s King” (ο βασιλιάς της μιζέριας), είναι η επανεκτέλεση του κομματιού που περιέχεται στον δίσκο “Underworld” (2008) των Chaostar, αλλά με τη φωνή της Ανδρονίκης πλέον (τότε το είχε τραγουδήσει ο Σωτήρης Βαγενάς). Ο επίλογος γράφεται με το bonus κομμάτι, “Cαnticles 2” (ύμνοι 2), που είναι άκρως ατμοσφαιρικό, Διονυσιακό, μοντέρνο, ερωτικό και φυσικά, χορευτικό και προσφέρεται απλόχερα για χορό σ’ αντίστοιχο club… ή όπου αλλού θέλετε! Στο “Anomima”, θ’ ακούσετε επίσης ήχους από Theremin (ηλεκτρονικό μουσικό όργανο, που παίζεται χωρίς άμεση σωματική επαφή) κι αρχαιοελληνική λύρα, καθώς και την Φιλαρμονική Ορχήστρα της Πράγας. Το “Anomima”, δεν έχει σχεδόν καμία σχέση με το Heavy Metal και την ευρεία του έννοια, όπως την ξέρουμε και είναι ένας δίσκος που κυρίως θ’ απασχολήσει άτομα που ασχολούνται με την όπερα κι αντίστοιχες μουσικές πλευρές, ή με την κλασσική μουσική κι ανάλογες ίσως, σπουδές. Κοινώς, θ’ ακουστεί ξένο στο μεγαλύτερο ποσοστό όσων δεν έχουν σχέση με τα παραπάνω. Για τους υπόλοιπους αθλητές του είδους, θα είναι μια αποκάλυψη πάνω στην μουσική αυτή, μουσική που είναι ντυμένη με μια μίξη ήχων από παραδοσιακά όργανα, μοντέρνα ηλεκτρονικά στοιχεία, ψαλμωδίες, χορωδιακά φωνητικά, απαγγελίες κι οπερετικά, διάφορα κρουστά και τραγούδια, εκτελεσμένα σ’ Ελληνικά, Ιταλικά, Γαλλικά και Γερμανικά, αν δεν απατώμαι. Δε νομίζω λοιπόν – υπό αυτές τις συνθήκες – να υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο concept στον δίσκο, μιας κι ακούς μουσικές από ένα τεράστιο φάσμα, αλλά κι από διαφορετικές εποχές και καταστάσεις στο χρονοχώρο. Ακούστε το με κλειστά φώτα (κατά προτίμηση) και χωρίς άσχετους ενοχλητικούς ήχους, τριγύρω…
9/10
Άγγελος “Kilmistered”
