Η σχέση μου με τον άνθρωπο πίσω από αυτό το σχήμα, κρατά σχεδόν όσα και τα χρόνια του περιοδικού. Ο λόγος για τον Vivien Lalu, ο οποίος είτε με το προσωπικό του σχήμα, τους Lalu για τους οποίους και θα σας μιλήσω εδώ, είτε ακόμα και με τους Shadrane (σ.σ.: τους είχαμε φιλοξενήσει και με ένα ακυκλοφόρητο single στην συλλογή μας “Carving Metal Tunes Vol.6”), είτε ακόμα και με αυτούς που έχει συνεργαστεί (σ.σ.: Shadow Gallery, Lazlo Jones, Tomorrow’s Eve, Expedition Delta κ.α.) πάντα κατάφερνε να με εξεπλήξει με τις δουλειές του αφού όλες τους ήταν ουσίας και γεμάτες ποιότητα. Λογικό είναι να προσφέρει λοιπόν μια ακόμα εξαιρετική δουλειά, όταν ο ίδιος έχει γαλουχηθεί μέσα σε μια μουσική οικογένεια, με τους γονείς του (σ.σ.: Noelle & Michel Lalu) να αποτελούν μέλη των σπουδαίων Γάλλων prog rockers Polène, κάτι το οποίο «άνδρωσε» τον Viv και τον βοήθησε να πάει το μουσικό είδος ένα σκαλί παραπέρα. Γιατί για εμένα αυτό πραγματικά έκανε.
Σε σχέση με το “Atomic Arc” και όσον αφορά την σύνθεση της μπάντας, ο Viv παρέμεινε μόνος, επιστρατεύοντας όμως τον εξαιρετικό/παλιό του γνώριμο Joop Wolters στις κιθάρες και το μπάσο, με τον οποίο είχαν κοινή πορεία από τα προσωπικά του άλμπουμ αλλά και από τους Shadrane, έφερε τον «νέο» Jelly Caldarelli να κάτσει πίσω από τα τύμπανα (σ.σ.: μιλάμε για εξωπραγματικό «παίκτη») και στα φωνητικά ηγήθηκε ο τεράστιος Damian Wilson (Arena, Headspace, ex–Threshold). Υπάρχει βέβαια και μια πληθώρα από guests μουσικούς να περνούν, όπως είναι οι Jens Johansson (Stratovarius, Rainbow), Alessandro Del Vecchio (Hardline, Edge Of Forever), Steve Walsh (ex–Kansas, ex–Khymera), Tony Franklin (Derek Sherinian, ex–Lana Lane), Jordan Rudess (Dream Theater, Solo), Simone Mularoni (DGM, Empyrios) & Simon Phillips (Asia, Gary Moore). Δεν τους λες και αμελητέα ποσότητα/ποιότητα.
Όταν τον γνώρισα με το “Oniric Metal” (2005) είχα πει πως πραγματικά ήταν ένα πολύ καλό άλμπουμ. Όταν άκουσα το “Atomic Arc” (2013), είχα «πάθει ζημιά» και το θεωρούσα ως ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς που κυκλοφόρησε και σίγουρα το καλύτερο στο είδος του. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν ότι το στοίχημα του Viv ήταν να ξεπεράσει τον προκάτοχο του, κάτι που με το “Paint The Sky” αν δεν το ξεπέρασε, το κοιτά τουλάχιστον κατάματα. Έχουμε μια εξωπραγματική κυκλοφορία που οι λάτρεις του μοντέρνου progressive rock όχι απλά θα το λατρέψουν, αλλά είμαι σίγουρος πως θα το αποθεώσουν! Εδώ λοιπόν φίλοι μου αναγνώστες το «μεγάλο παιχνίδι» παίζετε κατά βάση ανάμεσα στο τρίπτυχο Yes meets Kaipa meets The Flower Kings με κάτι ολίγα ψήγματα από Toto, απόλυτα συνυφασμένα με κάποια jazz στοιχεία που υπάρχουν στον αέρα. Ο Damian Wilson αποδεικνύει για ακόμα μια φορά ότι θα σε «εγκλωβίσει» με τις φωνητικές του μελωδίες και χάρη στην πρώτη ύλη (σ.σ.: η μουσική ντε!) που του έδωσε ο Viv, εναρμονίζεται μαζί του και βγάζουν ένα καταιγιστικό αποτέλεσμα.
Ακούστε για εμένα το εναρκτήριο “Reset To Preset” στο οποίο «με το καλημέρα» συστήνεται στους ακροατές του δίσκου ο Jelly Caldarelli και τους μαγεύει (σ.σ.: όπως και στο “The Chosen Ones”), το επερχόμενο “Won‘t Rest Until the Heat Of the Earth Burns” αποτελεί εύκολα από τις καλύτερες συνθέσεις του δίσκου και «βάζει δύσκολα» για την συνέχεια, το “Emotionalised” θα μπορούσε κάλλιστα να έχει θέση σε έναν δίσκο των The Flower Kings ενώ το επίσης αγαπημένο “Lost In Conversation” με την πνοή των Toto σε αυτό σε κερδίζει με την μία ενώ φανταστικό είναι και το πιο «ονειρικό» “Witness To The World”, με αυτή την του πιο radio friendly pop αύρα. Το “All Of The Lights” από την άλλη είναι ένα ιντερλούδιο, μετά βίας δυο λεπτά σε διάρκεια αλλά με τόσο έντονο το συναίσθημα της χαρμολύπης, το οποίο το κάνει εξίσου ιδιαίτερο και αγαπητό.
Η κυκλοφορία αυτή έχει όλη την φρεσκάδα και αλλά δείχνει και σεβασμό στις ρίζες του Viv. Είναι αδιαμφισβήτητα η κυκλοφορία της χρονιάς σε αυτό το ηχόχρωμα και ότι άλλο κυκλοφορήσει, δύσκολα θα μπορέσει να την «χτυπήσει». Ψάξτε, ακούστε, αγοράστε. Τα τρία απλά βήματα που πρέπει να κάνετε. Κατοχύρωσε εύκολα την θέση της στην εικοσάδα με τα καλύτερα άλμπουμ για φέτος.
9/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]
